Είκοσι πέντε χρόνια πέρασαν. Είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που ο «Εγκέλαδος» σάρωσε την πόλη του Πύργου αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια στο πρόσωπό της. Μοιάζει με χθες, αλλά είναι αρκετός ο καιρός και δόξα τω Θεώ που δεν χρειάστηκε να ξαναπεράσουμε κάτι τέτοιο από τότε.

Καμία πόλη και καμία περιοχή δεν συνέρχεται εύκολα μετά από ένα τόσο μεγάλο χτύπημα. Αυτό έχουμε δυστυχώς σχετικά συχνά την ευκαιρία να το διαπιστώνουμε στον κατεξοχήν σεισμογενή ελλαδικό χώρο, μέσα από τις εικόνες που φτάνουν από τηλεοράσεως και διαδικτύου. Σε περιπτώσεις πολύ ισχυρών δονήσεων, σπάνια οι απώλειες σταματούν σε νεκρούς και τραυματίες.

Άνθρωποι μένουν άστεγοι, σχολεία μετεγκαθίστανται «επ’ αόριστον» σε λυόμενα, υποδομές καταστρέφονται ολοσχερώς και ο πληθυσμός ζει για μεγάλο διάστημα υπό το φόβο μιας νέας μοιραίας δόνησης. Μακάρι να μην μας ξαναβρεί τέτοιο κακό –στην παρούσα φάση θα ήταν το τελευταίο που θα χρειαζόμασταν– αλλά με ευχές και με προσευχές δεν γίνεται τίποτα.

Ούτε όμως και με έγκυρες και έγκαιρες προβλέψεις. Αυτά είναι αστειότητες, Το επισημαίνω γιατί με αφορμή την «σεισμική επέτειο» αναθερμάνθηκε αυτή η ανούσια, κατά την ταπεινή μου άποψη, συζήτηση για το αν τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν είχε προβλεφθεί ο σεισμός του 93΄ και είχαν  εφαρμοστεί αντίστοιχα μέτρα.

Μα δεν χρειάζεσαι σίγουρη πρόβλεψη –χώρια που 100% σίγουρη και ακριβής πρόβλεψη στην σεισμολογία δεν υπάρχει– για να λάβεις τα μέτρα σου. Αυτό ίσχυε και τότε, αυτό ισχύει και τώρα. Αλλά ακόμη κι αν δεχθούμε ότι επίκειται να εκδηλωθεί σίγουρα μία μεγάλη δόνηση, ας πούμε, μέσα στο επόμενο τρίμηνο. Δεν θα λειτουργούσε τίποτα πια, γιατί η αγορά είναι πρωτίστως ψυχολογία.

Ας κάνουν λοιπόν οι σεισμολόγοι την δουλειά τους και οι ιθύνοντες της πολιτικής προστασίας την δική τους. Αν μάλιστα σε κάποιο σημείο οι δύο αυτές «ομάδες» καταφέρουν να συνεργαστούν κιόλας, ακόμη καλύτερα.