Αυτό που με προβλημάτισε περισσότερο είναι ότι η Ντόρα Μπακογιάννη θεωρείται από τα σοβαρότερα και μετριοπαθέστερα στελέχη της ΝΔ. Δικαίως καθότι αφενός δεν έχει σχέση με την ακροδεξιά πτέρυγα η οποία έχει γείρει μονόμπαντα την συντηρητική παράταξη, ενώ συχνά προχωρά σε δηλώσεις οι οποίες ξεφεύγουν από μονότονα προβλέψιμη και εν πολλοίς στείρα αντιπολιτευτική κριτική, διατυπώνοντας απόψεις με επιχειρήματα και σκεπτικό. Έτσι, είναι διπλή η απογοήτευση όταν παρακολουθείς μία πεπειραμένη πολιτικό να αποδομεί η ίδια την εικόνα της.

Τι συνέβη λοιπόν; Εθεάθη η Ντόρα ένα βράδυ σαν όλα τ’ άλλα, να εξομολογείται στο πανελλήνιο ότι την πάτησε (δική της η έκφραση), γιατί πήγε στο ATM να σηκώσει χρήματα προκειμένου να αγοράσει σοκολατένια αυγά για τα εγγόνια της και της είπαν –άραγε ποιοι;– ότι είχε υπερβεί το όριο ανάληψης. Αφηγήθηκε βέβαια την εμπειρία της on camera, όχι ως δραματικό γεγονός, όπως έσπευσαν να της προσάψουν οι επικριτές της, αλλά σε κάθε περίπτωση σαν κάτι αξιοσημείωτο, το οποίο της θύμισε ότι στη ζωή υπάρχει και αυτό το συναίσθημα˙ το συναίσθημα της απογοήτευσης, της αδυναμίας, της πίκρας του να μην μπορείς να προσφέρεις τα δέοντα στους αγαπημένους σου, να ανταποκριθείς ως οφείλεις στον ρόλο σου.

Δεν πιστεύω ότι ήταν αφέλεια. Πολιτικοί σαν την Ντόρα, μόνο αφελείς δεν είναι. Ίσως ήθελε να ενισχύσει το κοινωνικό προφίλ της γυναίκας, της μάνας, της γιαγιάς, που είναι υπεύθυνη για τους γύρω της. Μπορεί να είναι η Ντόρα, μία Μπακογιάννη, η κόρη του Μητσοτάκη, αλλά με κάποιον λανθάνοντα τρόπο δεν παύει να είναι μία από εμάς. Σαρξ εκ της λαϊκής σαρκός και ακριβέστερα του εκλογικού σώματος. Σαν κάθε γιαγιά που καταναλώνει μεγάλο μέρος της σύνταξής της για να ζήσει την οικογένεια του παιδιού της ή, επί το δραματικότερον, σαν τον παππού που έκλεψε ένα κοτόπουλο επειδή ήθελε απλώς να ταΐσει το εγγονάκι του. Μόνο που η Ντόρα δεν κλέβει. Δεν το έχει ανάγκη. Ωστόσο ταλαιπωρείται αφάνταστα από τους περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων γιατί δεν μπορεί να τραβήξει μερικά ψωροχιλιάρικα παραπάνω.