Ταξιάρχες: Η κοιλάδα των Λυγμών
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”53893″ img_size=”full”][vc_column_text]Δεν μπορώ να πω, αυτή τη φορά οι μετεωρολόγοι μας είχαν προειδοποιήσει: Δυνατές βροχές το τριήμερο. Θα μου πεις τι πιο φυσιολογικό. Φεβρουάριο είχαμε ακόμα, ο πιο βροχερός μήνας μετά το Νοέμβριο. Εξ’ άλλου τη βρίσκω να περπατάω στη βροχή. Μόνο που την περασμένη Τρίτη, δεν περπατούσες στη βροχή… κολυμπούσες.
«Και έγινε η βροχή χαλάζι» τραγουδούσαμε παλιά με τη μελωδία του Μάνου. Τούτη τη φορά όμως το παράκανε. Λες και άνοιξαν οι καταρράχτες του ουρανού. Κουρτίνες θεόρατες που έκρυβαν τον ορίζοντα. Εκεί λίγο πριν το ξημέρωμα άνοιξε και η γης. Δύσκολο να συλλάβει ο νους τις δυνάμεις που γέννησε η φύση. Κοιτάς το τοπίο γύρω σου και το μυαλό σε ταξιδεύει αλλού. Σε χωριά που οι κάτοικοί τους τα εγκατέλειψαν και που άδεια κουφάρια μένουν για χρόνια περιμένοντας το τίποτα. Οι άνθρωποι που τα έχτισαν, που καλλιέργησαν τη γης τους, που άφησαν τα παιδιά τους α παίξουν στις αυλές δεν υπάρχουν πια.
Θα ήθελες κείνα τα μέρη να γίνουν αφορμή να γραφτούν παραμύθια για παράξενα στοιχειά, για ξωθιές και μαγεμένα παλικάρια. Δεν θάχουν ίχνος αλήθειας αλλά δεν πειράζει. Ίσως πάλι να μη γραφτεί τίποτα, να μην τα επισκεφθεί κανείς ποτέ ξανά. Και η βροχή, ο αέρας, ο ήλιος να τα πάρουν πίσω στη μάνα φύση που τα έθρεψε. Αλλά να, όσο υπάρχουν, δεν μπορείς παρά να νιώθεις ένα ελαφρύ δάγκωμα θλίψης που σε ακολουθεί για μέρες.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
