Που στο διάολο ζουν…

Εάν δεν αφουγκραστούν τις αγωνίες του απλού πολίτη, εάν δεν γίνει κατανοητό από τους κυβερνώντες και μη ότι λίγο μας ενδιαφέρει για το ΕΣΡ και τις τηλεοπτικές άδειες, αν δεν νοιαστούν για το πρόβλημα επιβίωσης του ανέργου και του συνταξιούχου, τότε αυτή η κοινωνία θα είναι σαν να περπατά μέσα σε βάλτους.

Έξω πεινάει ο κόσμος δεν το καταλαβαίνουν;

Που στο διάολο ζουν. Δεν μπαίνουν σε σπίτια φτωχών και ανήμπορων να τα βγάλουν πέρα με τη τροφή και τη στέγαση;  Τους έρμους τους συνταξιούχους δεν τους σέβονται; Τους γεωργούς, τους εργάτες, τις διαλυμένες οικογένειες.

Δεν βλέπουν την παρανόηση που έχει ξεχυθεί ασύδοτη και βίαιη; Σπίτια χωρίς φως και νερό. Άνθρωποι καταδικασμένοι να ζουν σαν ποντίκια. Δεν καταλαβαίνουν ότι κάπου πρέπει να σταματήσει ο κατήφορος προς τον αφανισμό;

Πώς να τα αντέξει όλα αυτά το σαρκίο του μαύρου Έλληνα. Απέραντος ο πόνος που βιώνει, χωρίς αναισθητικό.

Κι αυτοί στο κόσμο τους, να εκφωνούν φτηνούς δεκάρικους αδιάφοροι και θολωμένοι λες από ουσίες που εθίζουν τους όποιους εναπομείναντες έμφρονες.  Χύνουν το τίποτα μες το κενό. Όταν γύρω τους διασαλεύει ο νους και αποσυντίθενται ψυχές και συναισθήματα…