Δεν έχουμε- ευτυχώς- πάθει ολική αμνησία για να ξεχνούμε ποιες ήταν οι θέσεις, οι προθέσεις και οι αντιθέσεις των κομμάτων.

Πάρτε για παράδειγμα το ζήτημα που εκκρεμεί με την FYROM. Όπου οι πολιτικοί πιστεύουν ότι ασκούν πολιτική σε τόπο χωρίς μνήμη και λογική. Τα παιχνίδια με τις λέξεις είναι ωραία σε ομαλές περιόδους και μυθιστορηματικούς λόγους. Δεν ταιριάζουν στα εθνικά θέματα και οδηγούν σε μπερδέματα. Φυσικά είναι σύνηθες οι πολιτικοί να καβαλάνε το «λαϊκό ρεύμα» για να καρπωθούν εκλογικά οφέλη ή να στρέψουν στον αντίπαλο τα βέλη. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην επιπολαιότητα και τη διγλωσσία, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από φασαρία.

Όταν λένε ότι το 2008 η γραμμή για σύνθετη ονομασία δεν αφορούσε τη λέξη «Μακεδονία» τι εννοούν;

Η FYROM χρειαζόταν δηλαδή τη συγκατάθεση μας για να βαφτιστεί πάνω, κάτω και πλαγίως Πελαγία;

Προφανώς ζούμε τη νέα ουτοπία…