Κατά βάθος κάθε σώφρων πολίτης και πολιτικός συμφωνεί ότι εξωτερική πολιτική δεν γίνεται με συλλαλητήρια. Όσο κι αν σε «καίει το δίκιο σου» δεν χωρούν εδώ άναρθρες κραυγές και εθνικό- θρησκευτικά παραληρήματα.

Με το «Σκοπιανό» η αλήθεια είναι ότι έχουμε μπροστά μας κάτι σαν συμφωνία αλλά σε εξέλιξη. Αν θα «παιχθεί» αντάτζιο (αργά, μελαγχολικά) ή αλέγκρο (γρήγορα, χαρούμενα) και σε νότες ελάσσονες (χαμηλές) ή μείζονες (υψηλές) αυτό μένει να το δούμε. Τέτοια ζητήματα άλλωστε δεν προσφέρονται για αυτοσχεδιασμούς. Ούτε μπορείς επίσης τέτοιες ώρες να τρέχεις ν’ αλλάξεις «ορχήστρες» ή να ψάχνεις για νέα «συμφωνικά έργα».

Το παρελθόν διδάσκει και το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού.

Δεν έχουμε να κάνουμε με την «Συμφωνία της Λεβεντιάς» του Καλομοίρη, που δικιά σου είναι, παπούτσι από τον τόπο σου, και την κάνεις ότι θέλεις. Έχουμε να κάνουμε με την Συμφωνία της… Τσιμουδιάς που έτσι και φαλτσάρεις, μπορεί να γίνει του… Κακομοίρη.

Τώρα αν η κυβέρνηση θέλει να την ανεβάσει σε νότες μείζονες και αλέγκρο, και η αντιπολίτευση επιλέγει νότες ελάσσονες και αντάτζιο, αυτό επαφίεται στη κρίση του καθενός. Αν θέλει δηλαδή να δει τα πράγματα άσπρα, μαύρα, ημίλευκα ή ημίμαυρα, το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Όπως και να’ χει, με το «Σκοπιανό» έχουμε δρόμο μπροστά μας. Επίσης, έχουμε κάποιες ευμενείς συγκυρίες.

Μόνο που το ευμενές του σήμερα, μπορεί να είναι δυσμενές αύριο. Και οι συγκυρίες δεν είναι μεγαλόψυχες κυρίες…