Στην Ακροποταμιά στα ορεινά της Ηλείας ο τρύγος έχει ήδη ξεκινήσει και το πάτημα των σταφυλιών γίνεται με τον πατροπαράδοτο τρόπο σε ξύλινα πατητήρια, μια διαδικασία που τείνει να εκλείψει καθώς οι περισσότεροι αμπελουργοί καταφεύγουν σε σύγχρονες πλέον μεθόδους παραγωγής κρασιού. Το πατητήρι είναι μία δεξαμενή – σε πολλές περιοχές ονομάζεται ληνός- στην οποία ρίχνονται τα σταφύλια μετά τον τρύγο. Εκεί πιέζονται από τους πατητές με γυμνά πόδια, λιώνουν και ο χυμός που παράγεται και συλλέγεται είναι ο μούστος. Συνήθως πρόκειται για μια κατασκευή ορθογώνια ή τετράγωνη. Οι τοίχοι έχουν ύψος περίπου ένα μέτρο, ενώ το δάπεδο είναι επικλινές και έχει άνοιγμα ώστε να είναι εύκολη η ροή του παραγόμενου χυμού.

Ο ντόπιος φωτογράφος Αντώνης Νικολόπουλος –από το πρακτορείο φωτογραφιών  eurokinissi- ήταν εκεί καταγράφοντας το ρεπορτάζ με το φωτογραφικό του φακό, με υπέροχες μοναδικές φωτογραφίες και βίντεο.  Τα σταφύλια που τρυγήθηκαν από το αμπέλι του Πέτρου Σωτηρακόπουλου στου Μπέχρου- Ακροποταμιά- βρίσκονται παρατεταγμένα στα καφάσια δίπλα από το παραδοσιακό πατητήρι και το πάτημα που γίνεται με γυμνά πόδια από τον Φώτη Φωτόπουλο, είναι επίπονη και δύσκολη δουλειά, αλλά το αγνό κρασί που παράγεται με αυτόν τον τρόπο, τους αποζημιώνει.

Τα αρχαία πατητήρια (ληνοί) ήταν παρόμοια με τα σημερινά. Πρότυπες κατασκευές σε επικλινές έδαφος ώστε ο χυμός να κυλά και να συλλέγεται στο χαμηλότερο κτίσμα (υπολήνιο). Κατά την πανηγυρική αυτή διαδικασία, οι πατητές κάνοντας ρυθμικές κινήσεις τραγουδούσαν τους Επιλήνιους ύμνους. Κατόπιν συνέλεγαν τον χυμό σε μεγάλα πιθάρια τα οποία τα σφράγιζαν και τα έθαβαν για να επέλθει η ζύμωση.

Ακόμα και σήμερα σε πολλά χωριά της Ηλείας, γίνεται το πάτημα παραδοσιακά με τα πόδια και συχνά όπως και στον τρύγο μαζεύονται όπως παλιά φίλοι και γνωστοί και βοηθάνε στη διαδικασία, που μετατρέπεται σε μια μικρή γιορτή. Από το φρέσκο μούστο οι περισσότερες νοικοκυρές κάνουν και την πρώτη τους αρωματική μουσταλευριά.

Φωτογραφίες: Αντώνης Νικολόπουλος