Κοινωνική Οικονομία και παραγωγική ανασυγκρότηση

Ακόμα και οι εμπνευστές των φιλελεύθερων μνημονίων που εφαρμόζονται στη χώρα τα τελευταία 6 χρόνια ομολογούν πλέον με τον πιο επίσημο τρόπο ότι στην πράξη έχουν αποτύχει και παρά την επιμονή στην απαρέγκλιτη εφαρμογή τους, γνωρίζουν ότι όχι μόνο δεν ωθούν στην έξοδο από την κρίση που μαστίζει την ελληνική οικονομία και κοινωνία, αλλά αντίθετα διασφαλίζουν την διαιώνισή της.

Το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης αναγνωρίζεται πλέον –σχεδόν καθολικά- ως το πλέον κρίσιμο για την οικονομική ανάκαμψη της χώρας.

Όπως αναγνωρίζεται επίσης ότι το μοντέλο ανάπτυξης που εφαρμόστηκε στη χώρα το τελευταίο μισό ου αιώνα έχει πια ξεπεραστεί και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει εργαλείο ανάπτυξης για το αύριο.

Αποτελεί κοινό τόπο πλέον ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για παραγωγική ανασυγκρότηση χωρίς κοινωνικό μετασχηματισμό και η οποία θα πρέπει να βασιστεί στην καινοτομία και τη δημιουργικότητα, ώστε να επιτύχει την αύξηση της εγχώριας προστιθέμενης αξίας που θα αποδώσει σε όρους κοινωνικής ευημερίας.

Διαφαίνεται λοιπόν έστω και με καθυστέρηση συγκριτικά με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες ότι η κοινωνική οικονομία θα έχει καθοριστικό ρόλο στην επιχειρούμενη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Και είναι ευτύχημα ότι διαθέτουμε τους κρίσιμους πόρους –δηλαδή σημαντικό ανθρωπιστικό δυναμικό- για την επιτυχία του εγχειρήματος.

Μοιάζει μάλιστα η παράμετρος αυτή να αποτελεί κτήμα της σημερινής ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας και ιδιαίτερα της αναπληρώτριας υπουργού κας Αντωνακοπούλου, που έχει την ευθύνη του νευραλγικού αυτού τομέα.

Και φαίνεται ότι παρότι βρισκόμαστε μεσούσης της θερινής περιόδου, στο γραφείο της υπουργού οι μηχανές εργάζονται στο φουλ, προκειμένου να τρέξουν όλα άμεσα στο  μέτωπο της κοινωνικής οικονομίας.

Η λειτουργία του Ταμείου Κοινωνικής Οικονομίας, το οποίο ιδρύεται με την ψήφιση του νέου νόμου καθώς και ο επανασχεδιασμός των δράσεων που χρηματοδοτούνται από το ΕΣΠΑ, προκειμένου να μπορούν να συμμετάσχουν όλοι οι φορείς που δραστηριοποιούνται στην κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, βρίσκονται σε άμεση προτεραιότητα. Στις προθέσεις της υπουργού είναι να μην υπάρξει χρηματοδότηση εν είδει επιχορηγήσεων, αφού η εμπειρία του παρελθόντας δείχνει ότι μόλις τελείωνε η υποχρεωτική περίοδος λειτουργίας λόγω επιχορήγησης έκλεινε και η επιχείρηση ή ακόμα χειρότερα έκλεινε μόλις έπαιρνε την επιχορήγηση.

Να υποθέσουμε ότι αποτελεί επίσης κτήμα της υπουργού ότι μόνο η εφαρμογή ενός δικού μας οδικού χάρτη μπορεί να μας οδηγήσει έξω από το ατέρμονο σήριαλ των οδυνηρών αδιεξόδων που αναπαράγουν τα καταστροφικά γερμανο-αμερικανικής έμπνευσης μνημόνια;

Μακάρι…