Θα κλείσει… δε θα κλείσει
To Χρονογράφημα
Με αναπτερωμένη την ελπίδα γύρισε ο Τσακαλώτος από τις Βρυξέλλες. Που ως γνωστόν πεθαίνει πάντα τελευταία. Όπερ μεθερμηνευόμενων σημαίνει ότι τίποτα δεν εγγυάται την αθανασία της. Συμβαίνει κι’ αυτή πότε- πότε να μας αφήνει χρόνους.
Δεν λέω, καλόν είναι να κρατάμε τη φλόγα της ελπίδας αναμμένη. Όμως αναμμένη πάση θυσία, με το μαχαίρι στο λαιμό μοιάζει σενάριο ταινίας τρόμου να χεις το βράδυ στον ύπνο σου εφιάλτες.
Γιατί αυτό που ζούμε, μήνες τώρα μ’ αυτή την αξιολόγηση που δεν θέλει με τίποτα να κλείσει δεν έχει λογική. Ούτε και ο μετρ του παραλόγου ο Ιονέσκο δεν θα μπορούσε να φανταστεί τόσα επεισόδια.
Πέντε μήνες την πολιορκούμε πανταχόθεν και αυτή δεν εννοεί να παραδοθεί. Κάθε φορά που ετοιμαζόμαστε να ψελλίσουμε έστω, το «νενικήκαμεν» βρίσκει τρόπο να ξεγλιστράει. Και να πω ότι οι διαπραγματευτές μας δεν υπήρξαν γαλαντόμοι. Λαγούς και πετραχήλια την έταξαν. Χίλια καλούδια κατέθεσαν στη ποδιά της. Να οι περικοπές στα αφορολόγητα. Να τα πλεονάσματα 2 και 3% κάθε χρόνο. Να τα φιλέτα και τα ασημικά που φυλάγαμε για ώρα ανάγκης στο κρατικό κορβανά. Ανένδοτη αυτή. Αν δεν της δώσουμε λέει μέρισμα τα 2/3 των συντάξεων για τα επόμενα σαράντα τέρμινα κι αν δεν ανοίξουμε τις αγορές να χει να σουλατσάρει λεύτερα όποτε της καπνίζει χαΐρι δεν πρόκειται να δούμε. Τι να σας πω, ακούω μεν την παροιμιώδη αισιοδοξία του συμπαθή Τσακαλώτου, αλλά εμένα με ζώνουν τα φίδια…
