Πάλι συννεφιές χθες. Να πω τη μαύρη μου αλήθεια και ‘γω δεν ξύπνησα στα καλύτερα μου.

Είχα και ‘γω τις μαύρες μου. Θα μου πεις, Τρίτη και 13 τι περίμενες. Μαύρη μαυρίλα και να μη σου τύχει και το κακό συναπάντημα. Όπως μαύρη γάτα ας πούμε, κι ας υποστηρίζει κι ο παπάς ότι καλό είναι το ευχέλαιο αλλά χρειάζεται και γάτα αν θέλεις να διώξεις τα ποντίκια.

Και ‘δω που τα λέμε, τούτος ο τόπος από «τρωκτικά» άλλο τίποτα. Όσο κι αν τα κυνηγάς με εισαγγελείς κατά της διαφθοράς, αυτά εκεί στα υπόγεια του δημοσίου κορβανά να ροκανίζουν νυχθημερόν το τυρί.

Άσε που αν τύχει να τα πάρει μάτι κανένας «προστατευόμενος μάρτυρας» και πιαστούν στη φάκα παριστάνουν τον μίκυ- μάους. Αμ το άλλο που το βάζεις, που έτσι και αγανακτήσει κάποιος από το πάρτυ και αποφασίσει από φιλότιμο να «κελαηδήσει» κινδυνεύει να βρει τον μπελά του.

Ίσως γι’ αυτό και οι «δικοί μας» της Novartis προτίμησαν να τα πουν στους Αμερικάνους που όπως αποδεικνύεται δεν είναι… αμερικανάκια και δεν ψωνίζουν ότι τους σερβίρουν.

Βλέπετε, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, η έρευνα είναι άλλου βαθμού, εκεί δεν ψάχνουν ψύλλους στ’ άχυρα- όπως π.χ. σε κάποιο βαπόρι από την Περσία που οι μάρτυρες χάθηκαν στην ανυπαρξία-. Εκεί ξέρουν να «δένουν το γλυκό» κι ύστερα κουβεντιάζουν για οικονομικό συμβιβασμό.

Εδώ το σενάριο γράφεται αλλιώς. Χατίρι, πολιτικός, μίζα. Έτσι πάει. Δηλαδή πήγαινε. Πήγαινε κι ερχότανε. Γίνονταν το χατιράκι, έβγαινε το παραδάκι.

Έλα μου όμως που δεν πάει άλλο. Ή μάλλον πάει σε κείνους που τα παίρνουν. Που όμως δεν τους παίρνει άλλο. Κι ας σκούζουν ότι θα κάνουν μηνύσεις, θα βγάλουν κουκούλες και θα ρίξουν κυβερνήσεις.

Δε ‘ πα να λένε. Ήρθε ο καιρός και τουτηνής που δεν την ήθελε κανείς. Κι ας είναι Τρίτη και δεκατρείς…