Πέρασαν λίγες μέρες και καταλάγιασε ο αχός των τιμητικών χρισμάτων και των μεγαλόπρεπων τελετών. Υποχώρησε σαν μπόρα, που αναχώρησε για άλλες πολιτείες και η κανονικότητα επέστρεψε το ίδιο νωχελική, το ίδιο ελπιδοφόρα, το ίδιο εύθραυστη και αδυσώπητη. Σε όλους αρέσουν οι γιορτές και τα πανηγύρια, και στην αφεντιά μου περισσότερο από κάθε άλλη. Από παιδί ακόμη, προτού διαβάσω δυο πράγματα, προτού ζήσω λίγα περισσότερα και πολύ προτού να αποκτήσω την δύσθυμη πολυτέλεια του πρόωρου γήρατος διαισθανόμουν μάλλον ότι οι συλλογικοί εορτασμοί αποτελούν την πιο ηχηρή διακήρυξη εναντίον του φόβου του θανάτου, κάθε θανάτου και της απερίγραπτης τραγωδίας που χαρακτηρίζει εγγενώς την ύπαρξη. Αλλά η τραγωδία συνυπάρχει με τον θρίαμβο, ακριβώς επειδή ο τελευταίος την αναιρεί δίνοντας άφθαρτο νόημα σε αυτό που οι θνητοί ονόμασαν ζωή. Κάπως έτσι γεννήθηκε η τραγωδία. Ας είναι καλά ο Νίτσε που μας άνοιξε τα μάτια, σε εμάς που πρωτοείδαμε το φως και μετά μάλλον τυφλωθήκαμε από τον αντικατοπτρισμό της ίδιας της λάμψης μας. Κάπως έτσι γιορτάζουμε και την πόλη μας, τον ανώτατο άρχοντα, τους θεσμούς, το πολίτευμα (πάλι καλά), με μπόλικη δόση θεατρικότητας, γιατί μάλλον εκεί βρίσκουμε τα λιγοστά συλλογικά καταφύγια από την μοναξιά του ατόμου: στον δήμο, στο νομό, στην θρησκεία, στο έθνος και τον εθνάρχη.

«Εμείς, οι Έλληνες, οφείλουμε, για να υπερασπισθούμε την ιστορία μας αλλά και για ν’ αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοι απόγονοι μεγάλων προγόνων, να πορευθούμε προς το μέλλον που μας αναλογεί υπό όρους αρραγούς ενότητας, μπροστά στα μεγάλα και τα σημαντικά. Διότι έχουμε χρέος να θυμόμαστε ότι μεγαλουργήσαμε ενωμένοι, αλλά και θρηνήσαμε διχασμένοι, και μάλιστα με απώλειες που αφορούν τον εθνικό μας κορμό. Κι αυτό δεν πρέπει, κατ’ ουδένα τρόπο, να επαναληφθεί στο μέλλον». Καλά τα είπε ο πρόεδρος, στην πρώτη από τις δύο ανακηρύξεις του, καθώς εκτός από επίτιμος δημότης του Πύργου, χρίστηκε και επίτιμος πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ηλείας. Εδώ πρωτοτυπήσαμε ως «λαός» εφόσον του αποδώσαμε διπλή τιμή σε αντίθεση με τους Καστοριανούς το Νοέμβρη, τους Συριανούς τον Δεκέμβρη και τους Λαυριώτες τον Γενάρη που μας πέρασε. Αλλά ότι τα είπε καλά, ουδεμία αμφιβολία. Ο ΠτΔ άλλωστε συμβολίζει την ενότητα του έθνους. Γι’ αυτό ακριβώς βρίσκεται στο υψηλότερο θεσμικό βάθρο. Ωστόσο, προσωπικά δεν αισθάνομαι καθόλου σίγουρος ότι το μέλλον που μας αναλογεί είναι μεγάλο και σημαντικό, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αμφιβάλλω ότι θα ή ότι πρέπει να μας βρει αρραγώς ενωμένους. «Εμείς οι Έλληνες…». Μεγάλη κουβέντα, ακόμη και για τον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα. Ποιοι εμείς; Ποιοι Έλληνες, και κυρίως γιατί μαζί;