Φθινόπωρο…όταν φυσάει ο άνεμος
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”72426″ img_size=”full”][vc_column_text]Μπάφιασα κλεισμένος στο σπίτι παρέα με τα έκτακτα δελτία της ΕΜΥ και την έως ανυπόφορη τηλεόραση. Λίγο μετρά τις εννιά που ο Ζορμπάς του…Ξενοφώντα έκανε στάση-το είχα τάξει στον εαυτό μου, έτσι και κάνει μια στάση- φόρεσα το μουτράκι με την κουκούλα και βγήκα στο δρόμο.
Όταν φυσάει ο άνεμος πολλά μπορούν να γίνουν, καί καλά, καί κακά. Συνήθως εμμένουμε στο κακό γιατί αυτό είναι που μας πονά. Μένουμε στην απειλή και στην καταστροφή. Ξεχνούμε ότι δίχως τους αέρηδες δεν θα είχαμε υπάρξει σε τούτη τη γη. Ξεχνούμε ότι πριν από λίγες χιλιετηρίδες έζησε ένας σοφός άνθρωπος που ονομαζόταν Αναξιμένης και ο οποίος στήριξε όλη την κοσμογονία και την κοσμολογία πάνω στο στοιχείο του αέρα. «Μοναδική και άπειρη αρχή» ο αέρας γι’ αυτόν τον αινιγματικό Μιλήσιο, αν και μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια εξέλιξης της επιστήμης, πολλά από τα ερωτήματα παραμένουν ακόμη αναπάντητα.
Αυτά σκεφτόμουν περίπου παρακολουθώντας τον αέρα να λυσσομανάει έξω από την πόρτα, την ώρα που στην τηλεόραση κάποιοι εξακολουθούσαν να κηρύττουν ότι το «τέλος είναι κοντά», παρά την εμφανή εξασθένηση του φαινομένου. Όχι ότι δεν ήταν επικίνδυνο το φαινόμενο ή ότι δεν κατέστη μοιραίο για λιγοστούς άτυχους συνανθρώπους μας. Αλλά αν σκεφτείς ότι το τσουνάμι στην Ινδονησία έσβησε με μιας περί οχτακόσιες τριάντα τέσσερις ψυχές, αποκτάς ένα μάλλον πιο ρεαλιστικό κριτήριο για τα εννοιολογικά όρια της καταστροφής.
Ο άνεμος πάντως συνέχιζε να φυσά μανιασμένα σηκώνοντας σχεδόν τα πάντα στο πέρασμά του. Ταυτόχρονα έμοιαζε να μετακινεί το ίδιο απότομα τις σκέψεις, τις αναμνήσεις, τις επιθυμίες, οτιδήποτε βρίσκει καταφύγιο στα άδυτα ενός βασανισμένου νου. Βλέπεις η φύση κράτησε όλες τις υπερφυσικές δυνάμεις για τον εαυτό της. Με εξαίρεση ίσως μια. Το κουράγιο. Αλλά και η πηγή που τρέχει κουράγιο πολλές φορές στερεύει. Αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων. Από τη μια ο αέρας να φυσά, να σαρώνει, να ανακατεύει τις μικρές ζωές μας, κι από την άλλη το μόνο που θέλεις ή το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι ακριβώς αυτό: να παρακολουθείς τα ξερά φύλλα της ζωής σου να χορεύουν…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
