Στην εποχή των τεράτων

Ίσως είναι η πρώτη φορά που μια χώρα, πάνω από μισή δεκαετία δείχνει να έχει χάσει κάθε προσανατολισμό και την ικανότητα να αλλάξει έστω και με μικρά βήματα τη ροή των πραγμάτων. Οι όποιες επιλογές χθες και σήμερα αδυνατούν να διαγνώσουν τις παθογένειες και να εντοπίσουν το σωστό φάρμακο ώστε να μπει ένα τέλος στην ύφεση και την ανασφάλεια που οδηγούν τη χώρα στη παρακμή. Οι συνέπειες της κρίσης απλώνουν ένα βαρύ σύννεφο πάνω στη κοινωνία και σκοτώνουν κάθε ελπίδα για το μέλλον.

Οι κατά καιρούς «σωτήρες» αρνούμενοι για τον εαυτό τους την παραμικρή ευθύνη για την κακοδαιμονία, διαγκωνίζονται σε ένα αλισβερίσι μετάθεσης ευθυνών, εκτοξεύουν κατηγορίες, κατασκευάζουν ενόχους και δεν διστάζουν να δημιουργούν αισθήματα συνενοχής στον ίδιο το λαό.

Ο σαγηνευτικός τους λόγους, που πάντα κατορθώνει να αποκοιμίζει συνειδήσεις όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν, καλλιεργεί την αίσθηση ότι τα χειρότερα έχουν περάσει για να γίνεται έτσι πιο εύπεπτος. Πως θα μπορούσαν αλλιώς να ζητούν από τους πολίτες να αντιμετωπίσουν με αισιοδοξία ένα απαισιόδοξο αύριο.

Κάθε γενιά έχει το δικαίωμα να οραματίζεται πως θα φτιάξει ένα καλύτερο κόσμο. Φαίνεται όμως ότι για τις παρούσες γενιές αυτή η αποστολή έχει αποκλειστεί. Τους έλαχε το θλιβερό προνόμιο ενός αμείλικτου παρόντος και ενός χαμένου αύριο.

Σίγουρα δύσκολους καιρούς έχει ζήσει ξανά στο παρελθόν τούτος ο τόπος.

Ποτέ όμως άλλοτε ο ορίζοντας του δεν έμοιαζε τόσο μοιραίος και αξεπέραστος.

Ποτέ άλλοτε η πανούκλα που έχει εξαπλωθεί  σε ολόκληρη τη κοινωνία δεν έμοιαζε αδύνατο να νικηθεί και να πεθάνει.

Και ποτέ άλλοτε οι ανθρωποθυσίες γενιών και γενιών δεν αποδείχθηκαν αδύναμες να στεριώσουν τα θεμέλια της γέφυρας που θα γεφύρωνε το χθες και το μέλλον πάνω από το βούρκο του σήμερα.

Ένα χθες που χάθηκε οριστικά και αυτές καταδικασμένες να ζήσουν την εποχή των τεράτων μέχρι να γεννηθεί ξανά το αύριο…