Να δώσουμε προοπτική στους νέους
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”24652″ img_size=”full”][vc_column_text]Ασφυξία. Θα αρκούσε αυτή και μόνον η λέξη για να περιγράψει την κατάσταση μέσα στην οποία ζουν οι νέοι, οι πολύ νέοι, ακόμα και οι νεότατοι πολίτες αυτής της χώρας. Συνήθως το πολιτικό σύστημα δεν τους αφουγκράζεται παρά μόνο όταν αυτοί ξεσπούν με τρόπο εκκωφαντικό.
Δεν είναι ψηφοφόροι, δεν είναι φορολογούμενοι, είναι μαθητές, παραμένουν ωστόσο πολίτες. Πολίτες που μεγαλώνουν με το όνειρο -το μοναδικό όνειρο σε πολλές περιπτώσεις- να φύγουν από αυτήν ακριβώς τη χώρα.
Οι δύο στους τρεις νέους 18-25 ετών εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο να αναζητήσουν δουλειά στο εξωτερικό, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του ΙΜΕ-ΓΣΕΒΕΕ. Σήμερα η εφημερίδα μας παρουσιάζει μια ακόμα πιο ζοφερή πτυχή αυτής της «φυγής εγκεφάλων»: πάνω από το 76% των μαθητών εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Αν τα καταφέρουν, όσοι τα καταφέρουν, δεν βλέπουν ως ορατή προοπτική την επιστροφή στην πατρίδα τους μετά το τέλος των σπουδών τους.
Η «διαρροή εγκεφάλων» είναι ίσως η σοβαρότερη από τις συνέπειες της εφτάχρονης κρίσης που βιώνει η χώρα. Το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες από τα καλύτερα μυαλά μας μεταναστεύουν έχει –και θα έχει– δραματικές επιπτώσεις στο ΑΕΠ, αλλά και στην προσπάθεια ανάκαμψης και ανάταξης της οικονομίας και της παραγωγικής βάσης.
Μπορείτε να φανταστείτε τι ακριβώς σημαίνει ότι τρία στα τέσσερα μικρά παιδιά μας ονειρεύονται να φύγουν -ή, σωστότερα, να δραπετεύσουν- από την Ελλάδα!
Το φαινόμενο είναι πολύ σοβαρό και το πολιτικό σύστημα οφείλει να το αντιμετωπίσει χωρίς κραυγές, χωρίς κλαυθμούς και, κυρίως, χωρίς βολικές αυταπάτες.
Αν τα κόμματα, οι παραγωγικοί φορείς και το συνδικαλιστικό κίνημα δεν καταφέρουν να επεξεργαστούν και να υλοποιήσουν πολιτικές που θα δίνουν προοπτικές στους νέους ανθρώπους, πολύ σύντομα δεν θα είμαστε απλώς μια χώρα γερόντων, αλλά μια έρημη χώρα.
Αυτό σημαίνει πως η παραγωγική ανασυγκρότηση και η καταπολέμηση της ανεργίας πρέπει να γίνουν το πρώτο θέμα στην ατζέντα όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και της δημοκρατικής αντιπολίτευσης.
Οπως και η διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων για όλους και όλες. Είναι συνταγματική υποχρέωση της Πολιτείας, καθήκον για τα πολιτικά κόμματα και την οργανωμένη κοινωνία, αλλά και στοιχειώδης όρος επιβίωσης.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
