Η χαρά να μεγαλώνεις
Ανήκω στους ανθρώπους, που ποτέ δεν έδωσα σημασία στην ηλικία. Κάθε ένα κεράκι που πρόσθετα στη ζωή, αποτελούσε απλά μια μέρα γιορτής άντε και μια μικρή ανεξήγητη μελαγχολία αλλά τίποτα περισσότερο.
Με το πέρασμα των χρόνων, το μόνο που ουσιαστικά άλλαζε, ήταν η εικόνα της τούρτας. Τα κεράκια πλήθαιναν διαρκώς και όσο να το κάνεις, με σαράντα αναμμένα «χρόνια» πάνω της, μόνο γλυκό δεν βλέπεις… Πιο πολύ σαν τον ουρανό με τα άστρα θα το παρομοίαζα τώρα πια!
Και αυτό ακριβώς είναι για μένα το νόημα της. Κάθε ένα από αυτά και μια ιστορία, χαρές, γέλια και κλάματα. Απογοητεύσεις, βαθιές σκέψεις, αποφάσεις σωστές και λάθος αλλά το βασικότερο, δύναμης. Γιατί ολόκληρη η ζωή μας είναι ένας αγώνας αναζήτησης του εαυτού μας και της κρυμμένης μας δύναμης.
Προσθέτοντας λοιπόν, ακόμα ένα κεράκι, μπορώ πλέον να αντιληφθώ στο έπακρο τα λόγια της γιαγιάς μου από παιδί, αλλά και της μάνας μου ακόμα και σήμερα. «Μεγάλωσα τόσο, άσπρισαν τα μαλλιά μου, έζησα να δω εγγόνια και όμως αισθάνομαι ακόμα παιδί!». Και αυτό ακριβώς περικλείει όλα όσα νιώθω.
Παρ’ όλους τους φόβους που πρόσθεσα στη ζωή μου μεγαλώνοντας και αποτελεί ίσως το μοναδικό αρνητικό στοιχείο, οι εμπειρίες που απέκτησα ζώντας την αλήθεια μου και η χαρά του να βλέπω τις αλλαγές στον εαυτό μου και την εμφάνιση μου, κρατώντας στην αγκαλιά μου τα αγγελούδια μου, έχουν μόνο έναν παρανομαστή. Ευτυχία.
Εξακολουθώ λοιπόν να παραμένω παιδί. Γιατί η ψυχή ποτέ δεν γερνάει.
