Η φάρμα της Κώσταινας

Μια φορά και ένα καιρό, σε ένα τόπο άγονο, γεμάτο βουνά και λαγκάδια, υπήρχε ένα αγρόκτημα γνωστό ως «φάρμα της Κώσταινας» προς τιμήν και εις ανάμνηση της συζύγου του ιδρυτή. Βρισκόταν στη νοτιοανατολική εσχατιά της Ευρώπης και τρακόσιες ημέρες το χρόνο τον καταγάλανο ουρανό του, τον πυρπολούσε ένας υπέρλαμπρος ήλιος. Στις ελάχιστες πεδιάδες του ευδοκιμούσε ένα μοναδικό φυτό με νοστιμότατο καρπό που οι νεώτεροι ονόμαζαν καρπουζιά.

Τα ζωηρά και ανυπότακτα παιδιά της φάρμας είχαν μόνιμη συνήθεια να λιάζονται ολημερίς τραγουδώντας και απολαμβάνοντας τους δροσερούς καρπούς της καρπουζιάς. «Έξω πράσινο με ρίγες, μέσα κόκκινο φωτιά, τρώγεται χωρίς τις φλούδες και κουκούτσια έχει πολλά».

Φευ όμως. Οι ενωμένοι κτηματίες της γύρω περιοχής δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι την συνήθεια των γειτόνων τους και κάποια στιγμή αποφάσισαν να τους ταράξουν στην καρπαζιά. Αφότου μάλιστα κυριάρχησε στη περιοχή η φάρμα της Γουρουμανίας και μέχρι να τους ξεχρεώσουν κάτι παλιά δανεικά αποφάσισαν να κατασχέσουν τις καρπουζιές, έστειλαν και τρεις λύκους να περιφρουρούν τη φάρμα, της οποίας από τη ψώρα τους, άλλαξαν και το όνομα και την φώναζαν ψωροκώσταινα.

Έκτοτε οι κάτοικοι της ψωροκώσταινας αναζητούν εναγωνίως σε νυχτερινές συνελεύσεις που κάνουν κάθε τρεις και λίγο στα «κρυφά σχολειά» τον Σωτήρα που θα τους γλιτώσει από τις μπούφλες και τις κατραπακιές που τους τρατάρουν εις ένδειξη «αλληλεγγύης» οι άσπλαχνοι γείτονες τους…