«Επιβράβευση ή τιμωρία», και τα δυο, οδηγούν στην κόλαση….
Μια αξιοσημείωτη φετινή παραγωγή παίζεται στους κινηματογράφους τις τελευταίες εβδομάδες. Πρόκειται για τη ταινία «Μόνος στο Βερολίνο» η οποία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του αντιναζιστή Γερμανού συγγραφέα Χάνς Φάλαντα που γεννήθηκε στη δύση του 19ου αιώνα και πέθανε αυτοκτονώντας, στη δύση της ναζιστικής επέλασης στην Ευρώπη. Το έργο ουσιαστικά αποτελεί την εξιστόρηση δυο απλών ανθρώπων με κοινό το αίσθημα του δικαίου αλλά βαθύτατα συνειδητοποιημένων κοινωνικά, οι οποίοι αποφασίζουν να έρθουν απέναντι στο ναζιστικό καθεστώς, και μάλιστα σε μια περίοδο κατά την οποία τα στρατεύματα του Χίτλερ θριάμβευαν υποτάσσοντας τη μια Ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη.
Στις γειτονιές της πόλης του Βερολίνου όμως η ζωή ακολουθεί το δικό της ρυθμό.
Ο φόβος κυριαρχεί παντού, σε επικριτές και υπερασπιστές του Χίτλερ. Κανείς δεν είναι υπεράνω υποψίας.
Το σύνθημα «επιβράβευση και τιμωρία, η πεμπτουσία της σωστής διακυβέρνησης» είναι το ιδεολογικό πλαίσιο του καθεστώτος το οποίο πρέπει να ενστερνιστούν όλοι, και να προσαρμόσουν τη δράση τους και τη ζωή τους αν δεν θέλουν να έχουν μπλεξίματα και να βιώσουν την οργή του συστήματος…
Τηρουμένων πάντα των αναλογιών διαπιστώνει εύκολα κανείς ότι στη «δημοκρατική» Γερμανία του Σόιμπλε το δόγμα «επιβράβευση και τιμωρία» ζει και βασιλεύει. Μπορεί η σημερινή Ευρώπη να μην υποφέρει κάτω από τη μπότα των χιτλερικών στρατευμάτων κατοχής, βιώνει εντούτοις- ιδιαίτερα ο φτωχός Νότος- την οικονομική δυναστεία της σύγχρονης Παχ- Γερμανία.
Δημοκρατικά δικαιώματα, κοινωνικά και εργατικά κεκτημένα, ανεξάρτητες οικονομικές πολιτικές και αξιοπρέπεια των λαών, είναι είδη πολυτελείας.
Μόνο όσοι εφαρμόζουν απαράκλητα τις απάνθρωπες συνταγές λιτότητας, θα τύχουν της επιβράβευσης του γερμανού δυνάστη. Οι υπόλοιποι θα υποστούν της αυστηρής του τιμωρίας. Λες και έχει καμιά διαφορά το πρώτο από το δεύτερο. Και τα δυο , οδηγούν στην κόλαση….
