Δε πίστεψα ποτέ, σ’ ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο

Δεν θα ήθελα να ζω σ’ ένα κόσμο χωρίς γέροντες και γερόντισσες.

Χρειάζομαι την ωριμότητα, τον ρεαλισμό, τη σύνεση, τη σοφία της ζωής τους.

Δεν θα ήθελα να ζω, σ’ ένα κόσμο χωρίς του νέους και τις νέες.

Χρειάζομαι την ορμή τους, τις υπερβολές, τον ιδεαλισμό τους.

Δεν μου αρέσει ένας κόσμος, χωρίς σεβασμό στα γηρατειά, ούτε όμως μόνιμης δυσπιστίας σε ότι οι νέοι τολμούν.

Ένα κόσμο που οι ηλικιωμένοι υπερασπίζονται το «αλάθητο» του χθες και οι νέοι γίνονται επαναστάτες «χωρίς αιτία» για ένα απροσδιόριστο μέλλον.

Θέλω ένα κόσμο, όπου η «ζωντανή παράδοση» συνυπάρχει αρμονικά με τη νεότητα και το καινούριο.

Χρειάζομαι τα «χαρακωμένα» πρόσωπα των γερόντων, τις ιστορίες τους, τα όνειρα τους που διαψεύστηκαν, τα παραμύθια τους, τις εξομολογήσεις, τις διδαχές τους για να φωτίζουν το δρόμο της ζωής.

Χρειάζομαι όμως το ίδιο, ένα κόσμο που θα δίνει τόπο στα νιάτα, που δεν θα τους στερεί την ελπίδα, που δεν θα σκοτώνει τα όνειρα τους, που θα κινείται από τη ζωντάνια τους.

Αρνούμαι ένα κόσμο, όπου κυριαρχεί η σοφία των «λευκών μαλλιών» επιθυμώ εκείνον της πίστης και της γνώσης, ότι ανεβαίνοντας στους ώμους των προγόνων μου, θα δω μακρύτερα το μέλλον.