Κριτική ταινίας από τη Μαρία Ασμή, 19 ετών

Το animation λευκορωσικής παραγωγής «Παραμύθι για ένα κανονάκι» σε σκηνοθεσία Tatiana Koublitskaja, αντλεί τη θεματολογία του από το διαχρονικό ζήτημα του πολέμου. Ο πατέρας του ήρωα είναι στρατιώτης, και ο δεύτερος, εξαντλημένος από τις δυσκολίες της καθημερινότητας, σπεύδει να τον βρει στο στρατόπεδο. Ωστόσο, οι στρατιώτες, κενοί συναισθηματικά από τις κακουχίες του πολέμου, έχουν ξεχάσει την ύπαρξη της ειρήνης και το συναίσθημα που αυτή δημιουργεί.

Έτσι, η σκηνοθέτης επιχειρεί με πολύ γλυκό τρόπο να αναδείξει την ευεργετική επίδραση της μουσικής –εν προκειμένη περίπτωση με μέσο το κανονάκι, και συγκεκριμένα στην πρότερή του μορφή, δηλαδή το ψαλτήρι- στην επαναφορά της ειρήνης, κατ’ επέκταση όμως και στην καθημερινή «ειρηνική» ζωή των ανθρώπων.

Προσωπικά, βρίσκω το θέμα πολύ ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί ισχυρή απόδειξη πως η μουσική, αλλά θα μπορούσαμε να πούμε και όλες οι τέχνες, εξευγενίζουν τον άνθρωπο και τον απομακρύνουν από ανυπόστατα, εχθρικά συναισθήματα.

Τα γραφικά ήταν ιδιαίτερα, με πολύ όμορφα σκίτσα και επιτυχημένη εναλλαγή των γκρίζων και μουντών χρωμάτων (όταν απεικονίζονταν σκηνές από τη ζωή εν καιρώ πολέμου) με φωτεινά χρώματα (όταν γινόταν αναδρομή στις ευχάριστες αναμνήσεις του παρελθόντος, αλλά και μετά τη λήξη του πολέμου).

Ως παίκτρια του συγκεκριμένου οργάνου, το animation κέρδισε το ενδιαφέρον μου από την πρώτη στιγμή! Παρόλες όμως τις ταιριαστές μουσικές επιλογές, οι οποίες αναλογούσαν στο δυναμισμό της κάθε σκηνής, θα επιθυμούσα να υπάρχουν και μουσικά στιγμιότυπα από το ίδιο το κανονάκι, ώστε να ακουστεί στον κόσμο ο μοναδικός του ήχος και να αποζημιώσει τον τίτλο της ταινίας!