Zizanio News: Παραμύθι
Γράφει η «γιαγιά με το ένα δόντι», 186 ετών
(1)
Η πεταλούδα, φορώντας κόκκινο κραγιόν, πετάριζε αυτάρεσκα γύρω από την αφίσα του 22ου Φεστιβάλ- που την απεικόνιζε- και τα λουστρίνια γοβάκια της λαμπύριζαν στο φως των προβολέων. Ήταν η τελετή έναρξης και το ζιζανιολούλουδο παρακολουθούσε αγχωμένο την επίδειξη ματαιοδοξίας της πεταλούδας.
Είχε προηγηθεί σύσκεψη στο διαμέρισμα του Σαββάτου με τα ζιζάνια και επίτιμους καλεσμένους την ομάδα «The Wayang Kids» προκειμένου να βρουν τρόπο να διαχειριστούν τη φετινή απροσδόκητη φιλαρέσκεια της πεταλούδας, που είχαν πάρει τα μυαλά της αέρα με την αφίσα. Τρώγοντας κέικ με καρδιά που λιώνει, αποφάσισαν να την επιτηρούν διακριτικά. Της στόλισαν δε μια φωλιά στο κεντρικό αέτωμα του «Απόλλωνα» -ως δώρο υποτίθεται αλλά ως μέσο να την ελέγχουν από κοντά.
Τα πιτσιρίκια στη βροχή ανέλαβαν να της κάνουν παρέα και διάβαζαν το παραμύθι του μικρούλη βατράχου όταν η πεταλούδα -παρατηρώντας τη συκιά στο υπαίθριο θεατράκι- είδε ένα κορίτσι που καθόταν στο παγκάκι και τους παρακολουθούσε. Τη ρώτησαν την ιστορία της και άρχισε την αφήγηση της:
-Έρχομαι από μακριά – είμαι εξόριστη ως «Αδάμαστη» από τον τόπο μου όπου οι άνθρωποι περπατούν με σκυμμένα κεφάλια και υπακούν απόλυτα τον άρχοντα. Εγώ αρνήθηκα να συμμορφωθώ – ήθελα να κοιτάω ψηλά. Με συνέλαβαν λοιπόν, με έβαλαν σε μια βάρκα και διέταξαν τον φρουρό «Πέτα τους στη θάλασσα»…..
(2)
…. Ευτυχώς η παλίρροια τράβηξε τα νερά και η βάρκα κόλλησε στην άμμο. Πρόλαβα να τρέξω έξω και έτσι -σχεδόν στις μύτες των ποδιών -έκανα το πρώτο βήμα στην ελευθερία μου. Μετά από ώρες περιπλάνησης συνάντησα τον Lystfiskeren όπου σαν σε όνειρο με μετέφεραν σε κοντινή σας παραλία και μου χάρισε αυτό το μαργαριτάρι. O Daniel – που έκανε ηλιοθεραπεία, με ενημέρωσε για το φεστιβάλ και μου είπε ότι το σινεμά είναι ο καλύτερος σύμμαχος για τη δεύτερη ζωή που ξεκινάω τώρα και φώναξε «Κόρακα! Κόρακα!» τον πιστό ακόλουθο του να με συνοδέψει μέχρι τον «Απόλλωνα». Όπως περπατούσαμε βρεθήκαμε στο φράχτη ….
Συνεχίζεται…
