Zizanio News: ‘Απ’ τες εννιά’ (Συνομιλώντας με τον… Καβάφη)

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”124845″ img_size=”full”][vc_column_text]Φωτογραφία: Έλενα Σχίζα

 

Γράφει η Έλενα Σχίζα, 20 ετών

‘Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα

απ΄ τες εννιά πού άναψα την λάμπα,

και κάθισα εδώ. Καθόμουν χωρίς να διαβάζω,

και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω

κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.’

Απ΄ τες εννιά… κι εμείς μέσα στο σπίτι, μπορεί οι λόγοι να διαφέρουν, όμως είναι γεγονός. Διαβάζοντας το παραπάνω πεντάστιχο με τα τωρινά δεδομένα ίσως κάποιοι  μπορέσουν να ταυτιστούν, μόνοι μέσα σ΄ ένα σπίτι χωρίς συντροφιά, άλλοι το εντελώς αντίθετο, ζώντας σε μια πολυμελή οικογένεια ή άλλοι με λιγότερα άτομα στο σπίτι. Ως έχουν τα πράγματα, εμείς χρειάζεται να μένουμε σπίτι για τον γνωστό λόγο που επί μήνες ακούμε καθημερινά και αδιαλείπτως. Πώς όμως περνούν οι ώρες ; Και είναι όλες ίδιες για όλους ; Καθόμαστε σε μια καρέκλα, έναν καναπέ, ένα κρεβάτι ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό, κοιτάζοντας τηλεόραση και κοιτώντας που και που το ρολόι;

‘ Το είδωλον του νέου σώματός μου,

απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,

ήλθε και με ηύρε και με θύμισε

κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,

και περασμένην ηδονή – τί τολμηρή ηδονή !

Κ’ επίσης μ΄έφερε στα μάτια εμπρός,

δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,

κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,

και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.’

Ή να αναπολούμε στιγμές του παρελθόντος και να μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας ; Δεν λέω είναι υπέροχες οι στιγμές και οι θύμισες και ασύγκριτες οι αναμνήσεις από όμορφες και…αξέχαστες  στιγμές από παλιά. Και είναι ωραίο όταν τις φέρνουμε στο μυαλό μας και χανόμαστε για λίγο σ΄ αυτές. Μήπως όμως είναι καλό να είναι για λίγο ; Και για κάποιες φορές και όχι να μας ‘ρουφάνε’;

Βέβαια αν και είναι ωραίο να ‘προχωράμε’ σαν άνθρωποι, σαν μονάδες αλλά και σαν σύνολο, με ότι όνομα κι αν το βαφτίζουμε αυτό, είναι ωραίο κάποιες αξίες ίσως και συνήθειες (γιατί όχι;) από τα παλιά να μένουν… να κρατιούνται και να συνεχίζουν να υπάρχουν και…να μην γίνονται οι δρόμοι αγνώριστοι.

‘Το είδωλον του νέου σώματός μου

ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά

πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,

αισθήματα δικών μου, αισθήματα

των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.’

Γνωρίζουμε όλοι πως θα έρθουν δυσκολίες για άλλους μεγαλύτερες και για άλλους μικρότερες, γιατί κάπως έτσι είναι αυτό που λέμε ζωή. Και άλλες θα κληθούμε να τις αντιμετωπίσουμε μόνοι κι άλλες όλοι μαζί, να όπως τώρα ! Για να καταλήξω κάπου,  όσο και περίεργο, δύσκολο ή και αλλόκοτο αν είναι αυτό και το κάθε ‘αυτό’ που βιώνουμε, μην αφήνουμε τον εαυτό μας να…κάθεται σωματικά και πνευματικά και μην αφήνουμε το χρόνο να περνά χωρίς να παίρνουμε κάτι από αυτόν, από αυτό που συμβαίνει κατά την παρέλευση του…

‘Δώδεκα και μισή. Πως πέρασεν η ώρα.

Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια.’[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]