Zizanio News: 14/11/20

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”124258″ img_size=”full”][vc_column_text]της Βασιλικής Συρογιάννη, 24 ετών, φοιτήτριας στο Τμήμα Επικοινωνίας & ΜΜΕ, Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Μία ακόμα νύχτα

που στριφογυρίζω στο κρεβάτι.

Νόμιζα πως είχα τελειώσει με δαύτες.

Το στόμα μου μαγκώνει,

κάθε μυς, κάθε κόκαλο, κάθε νεύρο του προσώπου μου

πονάει.[/vc_column_text][vc_single_image image=”124257″ img_size=”full”][vc_column_text]Σε λίγο αρχίζει. Το ακούω. Μου μιλάει.

Μία φωνή φτάνει σαν ψίθυρος στ’ αφτιά μου.

“Είναι στο μυαλό σου, κοιμήσου. Κοιμήσου”

Μα νιώθω ανήμπορη να αντιδράσω.

Τα πόδια μου μουδιάζουν,

ιδρώνω ακατάπαυστα.

Κάποιος είναι στο μπαλκόνι.

Το ακούω, δεν είμαι τρελή!

Σε λίγο, ακούω βήματα.

Κάποιος είναι μέσα στο σπίτι.

Είναι εδώ,

κι όλο και πλησιάζει. Πλησιάζει. Πλησιάζει.

Τώρα βρίσκεται από πάνω μου.

Νιώθω τα χνώτα του

στον σβέρκο μου

καθώς μπήγει τα νύχια στο μυαλό μου.

Είναι εδώ.

Μπήκε στο σπίτι μας.

Μπήκε στο μυαλό μας.

Έτσι είναι λοιπόν ο φόβος;

 

*Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό «Eggεφαλικό»[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]