Συνέντευξη στους Γεράσιμο Κουή, Παναγιώτη Λιάβα & Λέανδρο Κόκκινο                    

Πώς εμπνευστήκατε το θέμα της ταινίας; Υπήρχε κάτι που καθόρισε την έμπνευση αυτή; Ίσως κάποια προσωπική εμπειρία…

Προσωπική σε έναν βαθμό, αλλά δεν ήταν ακριβώς αυτοβιογραφική. Είχα μια προσωπική εμπειρία με την μπάλα, να πω την αλήθεια ήμουν και εγώ ο τύπος που τον έβαζαν πάντα τέρμα, κατά τα άλλα όχι δεν είχα κλέψει ποτέ λεφτά για να πάρω μπάλα, είχα κλέψει όμως  στο παρελθόν για άλλους λόγους. Δεν είχα κλέψει ποτέ χρήματα για αυτό τον λόγο, αυτή ήταν απλά μια ιδέα που μου ήρθε ένα καλοκαίρι, νομίζω ήταν αυτό του μουντιάλ ή το επόμενο δεν θυμάμαι.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε με αυτή την ταινία;

Αυτό είναι λίγο δύσκολο. Δεν θέλω να περάσω κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα, απλά με ενδιαφέρει πολύ ο χαρακτήρας του μικρού. Πώς βλέπει ο μικρός τον κόσμο; Τι είναι πρόθυμος να κάνει για να πετύχει αυτό που θέλει και γιατί; Τι είναι αυτό που τον κάνει να νιώθει έτσι; Σίγουρα πάντως δεν τον κατακρίνω και δεν παίρνω την θέση του ούτε λέω ότι αυτό πρέπει να κάνει ένα παιδί…  για αυτό κιόλας αφήνω το τέλος της ταινίας λίγο μετέωρο και  λίγο απότομο. Έχω πραγματική αγάπη για αυτό τον ρόλο και νομίζω αυτό αρκεί.

Η ταινία δημιουργήθηκε αποκλειστικά για την συμμετοχή σε κάποιο φεστιβάλ;

Όχι καμία σχέση. Δεν είχα καθόλου τα φεστιβάλ στο μυαλό μου. Το φεστιβάλ μου το πρότεινε μια φίλη η οποία έκανε την παραγωγή, αυτή είχε την ιδέα εγώ δεν ξέρω από αυτά για να λέω την αλήθεια.

Πόσο καιρό κράτησαν τα γυρίσματα, πόσα άτομα συμπεριλήφθηκαν σε αυτά και ποιες ήταν οι δυσκολίες τους;

Τα γυρίσματα κράτησαν πέντε ή έξι ημέρες. Όταν τέλειωσαν τα γυρίσματα έπρεπε να ξαναγυρίσουμε κάποια πράγματα. Τα άτομα της παραγωγής είναι σύνολο γύρω στα είκοσι. Η διαδικασία της παραγωγής ήταν πάρα πολύ δύσκολη, το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν το οικονομικό. Όλα έπρεπε να γίνουν με ελάχιστα λεφτά και με την καλή καρδιά των συνεργατών μου και των φίλων μου. Μπορώ να πω ότι περίμενα ότι θα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και τελικά δεν ήταν, αντίθετα ήταν πολύ απολαυστικό, η συνεργασία με τον μικρό.

Έχετε συμμετάσχει ξανά με κάποια ταινία σας σε φεστιβάλ, είχατε κάποια διάκριση;

Δεν έχω κάνει πολλά πράγματα, έχω κάνει μόνο μια ταινία ακόμα η οποία ήταν ερασιτεχνική, αυτή είναι η πρώτη μου επαγγελματική ταινία. Είχα κάνει ένα ντοκιμαντέρ μαζί με έναν φίλο τον Πάνο που λεγόταν «Έρικ» και έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Τώρα η BRAZUCA πρόσφατα ξεκίνησε την πορεία της στο φεστιβάλ της Δράμας όπου πήρε βραβείο. Προχθές γύρισα από το Κάιρο όπου προβλήθηκε η ταινία. Έχει πάει σε κάποια ακόμα αλλά δεν έχει νόημα να αρχίσω να λέω έναν κατάλογο από φεστιβάλ.

Ποιο είδος ταινιών προτιμάτε και τι κάνει μια ταινία καλή κατά την γνώμη σας;

Πολλά πράγματα κάνουν μια ταινία καλή κατά την γνώμη μου, αυτό όμως δεν έχει να κάνει με τα δικά μου γούστα. Υπάρχουν πάρα πολλές ταινίες οι οποίες είναι καταπληκτικές σε αυτό που προσπαθούν να κάνουν. Γενικά, μου αρέσουν οι ταινίες που έχουν ένα ρεαλιστικό πρόσημο όσον αφορά την κινηματογράφησή τους και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον κόσμο ρεαλιστικά, δεν είναι του γούστου μου τα πιο στυλιζαρισμένα πράγματα γενικά μου αρέσει ο ρεαλισμός στον κινηματογράφο… το πιο «ωμό». Αν εννοείτε σκηνοθέτες συγκεκριμένους μου αρέσουν πολύ κάποιοι Βρετανοί σκηνοθέτες όπως ο Κέν Λόουτς, ο Μάικ Λι μου, αρέσουν πάρα πολύ οι ταινίες δράσης οι αμερικάνικες όπως λέμε, αυτό που κάποιοι λένε αμερικανιά εγώ δεν το δέχομαι και το θεωρώ τελείως ηλίθιο, πάρα πολλά πράγματα.

Ποια είναι η γνώμη σας για το φεστιβάλ μας και πώς νιώθετε για την συμμετοχή σας σε αυτό;

Στο φεστιβάλ σας έρχομαι πρώτη φορά και γενικά είναι η πρώτη φορά που παρακολουθώ φεστιβάλ για παιδιά και νέους παρόλο που ξέρω ότι υπάρχουν πολλά. Γενικά δεν έχει τύχει να βρεθώ σε πολλά φεστιβάλ στην ζωή μου ωστόσο αυτό που είπα μέσα το εννοώ πραγματικά ότι σε όσα φεστιβάλ έχω βρεθεί είτε παρακολουθώντας είτε εκπροσωπώντας κάποια ταινία το κλίμα δεν ήταν ποτέ πιο ζεστό από αυτό που έχετε εδώ.

Και αφού κλείνουν οι κάμερες πως εξελίσσεται η ιστορία με το παιδί;

Το δεύτερο part της ταινίας για να είμαι ειλικρινής δεν το έχω σκεφτεί ακόμα. Θα ήταν ωραίο να υπήρχε κάτι τέτοιο, αλλά δεν το έχω σκεφτεί. Αν θες να σου πω τι υποθέτω εγώ, μπορεί να γυρνάει σπίτι και να τρώει ξύλο από τους γονείς του, αλλά πχ ο γείτονας δεν θα το αφήσει έτσι γιατί είναι γειτονιά και γνωρίζονται. Φαντάζομαι δεν θα έχει καλή κατάληξη για τον πιτσιρικά την ίδια ή την επόμενη μέρα και βασικά αυτό που ρώτησες πριν τι είναι η ταινία… είναι ένα από αυτά τα εικοσιτετράωρα που μεγαλώνοντας δεν θα ξεχάσει ποτέ, όπως πιστεύω ότι έχει συμβεί σε όλους μας.