Γράφει η Γιαγιά με το ένα Δόντι.

«Ο κακότυχος τράγος μπήκε στο σπίτι του σκαντζόχοιρου – εκεί που είχαμε αποθηκεύσει το χαρτί για την εφημερίδα και έφαγε το περισσότερο…. Ωιμέ! τι θα κάνουμε;;; Πως θα βγάλουμε έντυπο φύλλο;;;» ούρλιαζε το αγόρι στη γέφυρα, που συμμετείχε στην συντακτική ομάδα του Ζιζανίου.
Η πεταλούδα προσπάθησε να μην πανικοβληθεί με τα μαντάτα. Ήθελε πάντα να κρατάει τις ισορροπίες για να μην φτάσει η κατάσταση στα άκρα. Γρήγορα σκέφτηκε να πετάξει μέχρι τη φάρμα των παραμυθιών και να εμπιστευτεί το όνειρο της κότας, που πολλές φορές είχε προβλέψει τα μελλούμενα και είχε προλάβει δυσοίωνες καταστάσεις. Δεν θα ήταν και εύκολο ταξίδι, θα έπρεπε να πετάξει πολύ ψηλά γιατί ο κενός χώρος θα μπλόκαρε την αεροδυναμική των φτερών της. Όμως η πτήση απαιτούσε πληθώρα δυνάμεων και έπρεπε να λάβει τις συμπληρωματικές βιταμίνες που συλλέγονται πάντα τις Μέρες Φράουλας– την γιορτή των  βόρειων ξωτικών. Αφού το περσινό καλοκαίρι παρέτεινε τις διακοπές της στις νότιες θάλασσες και αμέλησε να επισκεφτεί τα φιλαράκια της στα κρύα κλίματα,  επέδειξε ασυνήθιστη ανευθυνότητα εφόσον είχε αναλάβει την προστασία των ζιζανιόπαιδων και του Φεστιβάλ. Έπρεπε να σκεφτεί αστραπιαία εναλλακτική λύση για να διεκπεραιώσει το δύσκολο ταξίδι της. Ακούμπησε σ’ ένα ακροκέραμο και έριξε μια ματιά στον ουρανό που έπρεπε να ανέβει. Αχ και να υπήρχε μια σκάλα να εξοικονομούσε λίγες δυνάμεις.
Με μια βαθιά ανάσα ξεκίνησε το πέταγμα της μέχρι το πρώτο σύννεφο όπου θα έκανε στάση. Όταν έφτασε -έκπληκτη- είδε ένα κυλικείο που σέρβιρε δυναμωτικούς καρπούς από σύννεφα.
Συνεχίζεται.