Υγεία S.O.S.
Του Σπύρου Λιβαδά, προέδρου Φαρμακευτικού Συλλόγου Ηλείας
Σχεδόν όλοι έχετε να θυμηθείτε μια ιστορία, με κάποιον δικό σας, που είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας και ήρθε αντιμέτωπος με το ΕΣΥ. Να μαντέψω; κανείς δεν είχε θετική εμπειρία. Κάποιοι μπορεί να αναφέρουν το φιλότιμο γιατρών και νοσηλευτών, τη σωτήρια παρέμβαση, κάποιου γνωστού, δημάρχου, ή βουλευτή, αλλά μέχρι εκεί.
Εγώ ακόμα περισσότερο μαζεύοντας τις εμπειρίες όλων σας και με την ψυχραιμία του προσωρινά απ’ έξω, ας πούμε ότι ακόμα μπορώ να το δω πιο σφαιρικά, στη μπακαλιαρίστικη γλώσσα των δημοσιογράφων. Ας μη κρυβόμαστε πια. Το ΕΣΥ δεν υπάρχει. Λειτουργεί υποτυπωδώς, όπου και όσο μπορεί. Με βάρδιες που δε βγαίνουν, με εντατικές που δε φτάνουν, με ασθενοφόρα, που μπορεί να αργήσουν θανάσιμα -για να κάνω και το μαύρο χιούμορ- με τρομερά κενά σε υποδομές, διαγνωστικά, προσωπικό, φάρμακα και υλικά.
Κι εδώ σε πιάνει η νοσταλγία… για κάτι που δεν ήταν και τόσο τέλειο… καθόλου τέλειο. Κάποτε υπήρχαν οι πανεπιστημιακές κλινικές, αλλά και οι άλλες αξιόλογες κλινικές των μεγάλων νοσοκομείων. Ο Διευθυντής, γιατρός με πολλά χρόνια εμπειρίας, με ΓΝΩΣΕΙΣ και συνεχή ενημέρωση, ήταν σα διευθυντής ορχήστρας.
Έδινε τις αρχές, τις κατευθύνσεις, την πρακτική βάσει της οποίας κινούνταν όλη η κλινική. Ειδικευόμενοι, αγροτικοί γιατροί σε αναμονή, νοσηλευτές, έμπαιναν σ’ ένα τρόπο λειτουργίας και μάθησης κι έτσι υπήρχε μια συνέπεια και συνέχεια. Θα μου πεις, τότε δεν υπήρχαν φακελάκια; φυσικά και υπήρχαν δυστυχώς, αλλά τότε η συνέπεια ήταν να μη σε χειρουργήσει ο καθηγητής, αλλά ο εξαιρετικά καταρτισμένος βοηθός, ενώ τώρα… άστα.
Κλινικές ίσον μετάδοση γνώσεων, πρακτικής και ιατρικής δεοντολογίας. Τώρα έχουν απομείνει λίγοι “ποιητές”, κάποιοι που μετράνε τα χρόνια για να πάρουν σύνταξη και να ρίξουν μούντζα στο ΕΣΥ, και κάποιοι, που απλώς δεν έχουν εναλλακτική.
Οποιοσδήποτε νέος γιατρός με στοιχειώδη προσόντα μπορεί να βρει θέση στο εξωτερικό με πολύ καλύτερη αμοιβή και συνθήκες. Θα μου πεις τι κάνουμε τώρα;
Μόνο μια λύση βλέπω. Ένα εθνικό σχέδιο. Πριν λίγα χρόνια βρεθήκαμε εξαιρετικά ευάλωτοι αμυντικά. Η τότε κυβέρνηση αποφάσισε να επενδύσει στην άμυνα του κράτους και με δανεικά όπως πάντα έφτιαξε καλώς ή κακώς ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα. Αυτό που επείγει τώρα είναι ένα αντίστοιχο πρόγραμμα για την υγεία κι αμέσως μετά για την παιδεία. Με δανεικά; ναι δε μπορώ να βρώ καλύτερη επένδυση για το φτωχό κράτος μας.
Να προσπαθήσουμε να φέρουμε πίσω, τους καλύτερούς μας γιατρούς, στο κάτω κάτω εμείς πληρώσαμε για την εκπαίδευσή τους. Να στήσουμε τις κλινικές από την αρχή. Να επιδιώξουμε τη μεταφορά των γνώσεων από τους παλιούς στους νεότερους. Να δώσουμε μισθούς και κίνητρα, που ν΄ ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Αν σ’ ένα νέο Έλληνα γιατρό, δε μπορείς να δώσεις το μισθό και τις συνθήκες που δίνει αντίστοιχα η Γερμανία, δώστου κάτι πιο ανταγωνιστικό από το βασικό μισθό και άμεσες προοπτικές εξέλιξης. Ας δώσουμε και λίγο συναίσθημα και ηθική επιβράβευση, ακόμα κι αυτό μετράει.
Ας το πιάσουμε το ΕΣΥ από την αρχή. Πρέπει όλα τα ΚΥ να έχουν 24 ώρη λειτουργία; με κηπουρούς και γραμματείς. Ή μήπως πρέπει να επικεντρωθούμε στα απολύτως κρίσιμα και απαραίτητα; Τι θεωρείτε πιο σημαντικό για την Ηλεία; ένα παραπάνω άτομο στη γραμματεία του ΚΥ ή ένα παραπάνω άτομο στη διακομιδή του έκτακτου περιστατικού;
