Τo χρονογράφημα: Ο φόβος που φυλάει τα έρημα

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”110355″ img_size=”full”][vc_column_text]Κλείσαμε εδώ και μερικές μέρες ένα μήνα καραντίνας. Αν τις πρώτες ημέρες είχαμε ακόμα το κέφι να ανταλλάσσουμε χιουμοριστικά βίντεο για το τι θα κάνουμε όταν μακρύνουν τα μαλλιά και μείνει άβαφη η ρίζα, φτάνοντας το Πάσχα, οι έγκλειστοι βίοι μας θυμίζουν όλο και περισσότερο το παιδικό τραγουδάκι «Ηταν ένα μικρό καράβι».

Μετά τις πρώτες ενθαρρυντικές εικόνες, με τους έγκλειστους Ιταλούς να τραγουδάνε άριες στα μπαλκόνια και Γερμανούς να τους συμπαραστέκονται τραγουδώντας το «Μπέλα Τσάο» από τα στηθαία των πολυκατοικιών, το εύθραυστο προσωπείο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ράγισε, αφήνοντας να φανεί το κυνικό πρόσωπο της Ευρώπης των ισχυρών, που αρνούνται πεισματικά να συνδράμουν τους πιο αδύναμους ή ζητάνε λεόντεια ανταλλάγματα.

Τι κι αν συμβουλευτικοί οργανισμοί, όπως η Παγκόσμια Επιτροπή Ηθικής των Επιστημονικών και Τεχνολογικών Γνώσεων της UNESCO, πασχίζουν να πείσουν τους ηγέτες των χωρών για «τις θεμελιώδεις ηθικές επιταγές που θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κατά την παγκόσμια τούτη μάχη», επιμένοντας ότι η πανδημία πλήττει δυσανάλογα τους πιο φτωχούς και περιθωριοποιημένους, όλοι ξέρουμε πολύ καλά πως όταν «ρίχνουνε τον κλήρο να δούνε ποιος, ποιος θα φαγωθεί», αυτός συνήθως δεν πέφτει στο μεγάλο ψάρι, αλλά στα μικρότερα.

Στον ένα μήνα καραντίνας, οι γραμμές ψυχολογικής στήριξης προβάλλονται ως άλλες σωσίβιες λέμβοι, τα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας αυξάνονται παγκοσμίως και οι ειδικοί προειδοποιούν για το «σύνδρομο του πυρετού της Καμπίνας», τις εντάσεις μεταξύ συγκατοίκων μετά από παρατεταμένη αναγκαστική παραμονή σε κλειστό χώρο.

«Τελικά, μαζευτήκαμε στα σπίτια μας και δεν βγαίνουμε», μου έλεγε ένας φίλος στην αρχή της καραντίνας. «Οι Έλληνες μπορεί να είναι ατίθασος και άναρχος λαός, αλλά στην προκειμένη περίπτωση συμμορφώθηκαν με τις εντολές των αρμοδίων και του κράτους, επειδή παράλληλα είμαστε και χέστες».

Μια δυο μέρες αργότερα, οι «Times του Λονδίνου», εξίσου κολακεύοντάς μας έγραψαν: «Οι Έλληνες είναι δύσκολος λαός. Πάντα βρίσκουν μια δικαιολογία για να παραβιάζουν τους κανόνες, να αψηφούν τις προθεσμίες και να θέτουν το γενικό καλό σε δεύτερη μοίρα. Όμως, με την κρίση του κορονοϊού δείχνουν μια σπάνια και νηφάλια πλευρά της απείθαρχης φύσης τους».

Τέλος, ο πρωθυπουργός, σε τηλεδιάσκεψη με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, δεν έχασε την ευκαιρία να μας πλέξει το εγκώμιο  δηλώνοντας: «Ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα στην πρωτοφανή ωριμότητα και υπευθυνότητα του Ελληνικού λαού στη συμμόρφωση με τα μέτρα, τα οποία αναγκαστήκαμε να πάρουμε, που είναι εκ των πραγμάτων μέτρα περιορισμού βασικών ελευθεριών».

Ε, λοιπόν, υπάρχει και μια άλλη εκδοχή των πραγμάτων, μια άλλη γνώμη, που δεν έχει μέχρι τώρα ακουστεί. Οι Έλληνες ξέρουν από πρώτο χέρι, πόσο διαλυμένη, πόσο ρημαγμένη είναι η δημόσια περίθαλψη. Και, επειδή ακριβώς έχουμε πλήρη συναίσθηση τι μας περιμένει αν χρειαστεί να πατήσουμε το πόδι μας σε νοσοκομείο σήμερα, φοβόμαστε. Φοβόμαστε ότι αν τύχει κι αρρωστήσουμε αυτές τις μέρες που ο κορονοϊός προελαύνει, ουαί και αλίμονό μας! Γι’ αυτό κλειστήκαμε στα σπίτια μας και συμμορφωθήκαμε με την καραντίνα.

Επομένως, ούτε δειλοί είμαστε, ούτε πρόκειται για «σπάνια και νηφάλια πλευρά της απείθαρχης φύσης μας», ούτε επιδείξαμε «πρωτοφανή ωριμότητα και υπευθυνότητα», ούτε τίποτα. Απλώς, ο φόβος είναι που φυλάει τα έρημα.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]