Μπορείς να καταλάβεις πολλά για τον πολιτισμικό δείκτη μιας κοινωνίας από τον τρόπο με τον οποίο φέρεται στα ζώα. Κι όταν αναφερόμαστε στην κοινωνία, αναφερόμαστε αναγκαία και στην πολιτεία η οποία ανάμεσα σε όλα, ρυθμίζει ή δεν ρυθμίζει νομοθετικά, και αυτό το πλαίσιο. Δεν είναι σαφές για ποιους λόγους η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ακόμη και σήμερα τόσο πίσω σε σχέση με το συγκεκριμένο ζήτημα. Ενδέχεται με κάποιον τρόπο να συνδέεται με την σύγχρονη ιστορία μας, με την εξέλιξή μας, με το γεγονός ότι ιστορικά δεν είναι και τόσο μεγάλο το διάστημα που μας χωρίζει από τότε που οι άνθρωποι υπέφεραν ή και θανατώνονταν, σαν τα σκυλιά, που λέει και ο λαός. Όταν στην ανθρώπινη ζωή αποδίδεται τόσο μικρή αξία, είναι επόμενο τα υπόλοιπα πλάσματα να περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να ρυθμιστεί κι αυτό. Και όταν λέμε να ρυθμιστεί εννοούμε δια νόμου και δια ροπάλου του νομοθέτη στα κεφάλια των παραβατών. Ίσως συνετέλεσε καθοριστικά και η γνωστοποίηση ουκ ολίγον περιστατικών βίας εις βάρος ζώων που είδαν το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια. Περιστατικά πυκνά και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων σοκαριστικά. Και ο κόσμος σοκάρεται, κάθε φορά, διότι βαθιά μέσα του αντιλαμβάνεται ότι εκείνος ο οποίος είναι σε θέση να βασανίσει και να θανατώσει ένα ζώο, δεν απέχει ψυχικά τουλάχιστον, από το σημείο όπου θα μπορούσε να προβεί σε αντίστοιχες πράξεις σε βάρος ενός ανθρώπου.
Η έλλειψη ευαισθησίας. Αυτό είναι το υπόστρωμα. Και ακολουθεί το ερώτημα: Μπορείς να εγχύσεις την ευαισθησία στο αίμα των ανθρώπων, όπως την πενικιλίνη; Αν δεν είναι παιδιά, σε μία ηλικία δηλαδή όπου ακόμη είναι δυνατό να τους εμφυσήσεις την αγάπη και τον σεβασμό για τα ζώα, η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Άρα το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αποτρέψεις τους «αναίσθητους» από την άσκησης της σκληρότητάς του πάνω στα ζώα. Να τους κάνεις να καταλάβουν ότι αν προχωρήσουν, θα πληρώσουν. Και αυτό ακριβώς επιτυγχάνεται με τις νομοτεχνικές βελτιώσεις στις οποίες προχώρησε ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών, στο πλαίσιο της συζήτησης του νομοσχεδίου για τα ζώα συντροφιάς. Το σημαντικό είναι ότι συγκροτείται πλέον νέο μητρώο παραβατών, στο οποίο θα καταγράφονται όλοι όσοι κακοποιούν ζώα, ακόμα κι εάν αυτά δεν είναι ζώα συντροφιάς αλλά εργασίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και σύμφωνα με την τροποποίηση στο σχετικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, οι παραβάτες θα υπόκεινται στο καθεστώς των αυστηρών προστίμων αλλά και των ποινών κάθειρξης που προβλέπονται σε αντίστοιχες περιπτώσεις βάναυσης συμπεριφοράς σε ζώα.
Άλλη εξίσου σημαντική τροποποίηση προβλέπει μεταβατική περίοδο έξι μηνών για την προσαρμογή των δήμων στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων που προβλέπεται για τη δημιουργία ολοκληρωμένου επιχειρησιακού προγράμματος αναφορικά με την περισυλλογή, την κτηνιατρική περίθαλψη, τη σήμανση, την στείρωση και την εύρεση αναδόχου αδέσποτων ζώων. Και θα ήταν πράγματι ευχής έργο να αυστηροποιηθεί και εδώ το καθεστώς, προκειμένου οι δήμοι της χώρας να έρθουν επιτέλους προ των ευθυνών τους και να αρχίσουν να εφαρμόζουν το νόμο, είτε με το καλό, είτε με το ζόρι.
Ο Μπρετόν έχει υποστηρίξει ότι ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση, και μάλλον δεν είχε πολύ άδικο. Μόνο που για να μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος, έχεις υποχρέωση να σέβεσαι το περιβάλλον σου, στο οποίο ανήκουν και τα ζώα. Και δεν οφείλεις να μεριμνάς μόνο για το ζην, αλλά και για το ευ ζην τους.
