Βίωσαν μέσα από το παιχνίδι, τη διαφορετικότητα!
Εξαιρετική εκδήλωση στη Βιβλιοθήκη Πύργου
- Μαθητές μπήκαν στη θέση των ατόμων με αναπηρίες
Στη θέση των ατόμων με ειδικές δεξιότητες, βρέθηκαν παιδιά ηλικίας 9-10 ετών, που συμμετείχαν στην εξαιρετική εκδήλωση που διοργανώθηκε στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Πύργου στο πλαίσιο της Καλοκαιρινής Εκστρατείας ανάγνωσης και δημιουργικότητας και ήταν αφιερωμένη στα άτομα με αναπηρία. Μέσα από τα παιχνίδια, τα παιδιά, βίωσαν πως νιώθει κάποιος τυφλός, κωφός, κινητικά ανάπηρος, δυσλεκτικός, με νοητική υστέρηση, δυσλεξία κ.α.
Ένα μάθημα ζωής, που τους προσέφεραν με μοναδικό τρόπο, ο κ. Νίκος Πανόπουλος, φιλόλογος με Master στην Ειδική Αγωγή και υποψήφιος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και η κ. Δήμητρα Σαραντοπούλου εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής στο 3ο Λύκειο Πύργου.
Όλα όσα απίθανα είχαν προετοιμάσει, έδωσαν την ευκαιρία στα παιδιά, να δουν με διαφορετικό μάτι το κομμάτι της αναπηρίας, καθώς μέσω της ενσυναίσθησης, μπήκαν στη θέση εκείνων που είτε είναι καθηλωμένοι σε κάποιο αναπηρικό αμαξίδιο, είτε αντιμετωπίζουν προβλήματα όρασης και ακοής είτε έχουν γεννηθεί με νοητική υστέρηση.
Η εκδήλωση με τίτλο «ένα κομμάτι σύρμα» ξεκίνησε με τη δημιουργία ενός αναπηρικού αμαξιδίου από σύρμα και ακολούθως με ένα πρωτότυπο επιτραπέζιο παιχνίδι έμαθαν χίλια δυο πράγματα! Αρχικά διάβασαν ένα καταπληκτικό βιβλίο με τίτλο «Είμαι ξεχωριστή» και αμέσως μετά ξεκίνησαν τις αποστολές τους. Οδήγησαν αναπηρικό αμαξίδιο έξω από τη βιβλιοθήκη και μάλιστα βρέθηκαν προς δυσάρεστη έκπληξη τους μπροστά από ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο που κάποιος ασυνείδητος οδηγός είχε αφήσει αποκλείοντας την ράμπα των αναπήρων! Τα παιδιά ένιωσαν για λίγο στην πράξη πως είναι να είσαι καθηλωμένος σε αμαξίδιο και πόσο δύσκολη γίνεται η ζωή σου, όταν κάποιοι δεν σέβονται τις ανάγκες σου και παρκάρουν απερίσκεπτα μπροστά από τις ράμπες ή στις θέσεις στάθμευσης των αναπήρων. Ένιωσαν ότι νιώθει, και έγραψαν σημειώματα τα οποία και άφησαν στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου, ζητώντας από τον οδηγό να μην το ξανακάνει γιατί εμποδίζει τη μετακίνηση των αναπήρων.
Στη δεύτερη αποστολή τους, φόρεσαν γυαλιά με επικάλυψη κρέμας και προσπάθησαν να διαβάσουν ένα βιβλίο ενώ με κλειστά μάτια ζωγράφισαν ένα αστέρι. Ακολούθως προσπάθησαν με τη βοήθεια συνοδού να περπατήσουν (με κλειστά μάτια) και να αποφύγουν εμπόδια, νιώθοντας στην πράξη πως είναι να μην μπορείς να δεις λίγο έως καθόλου.
Επόμενη αποστολή τους, να μπουν στη θέση ενός ατόμου με προβλήματα ακοής και το κατάφεραν προσπαθώντας να μιλήσουν με νοήματα σε κάποιον που δεν ακούει.
Η 4η αποστολή, είχε να κάνει με το θυμό, όπου έμαθαν γιατί εκτονώνονται άσχημα όσοι θυμώνουν ενώ η 5η πως είναι να μην έχει κάποιος ανεπτυγμένη τη λεπτή κινητικότητα. Φόρεσαν μεγάλα γάντια και προσπάθησαν να κόψουν μια γραμμή…
Στην 6η αποστολή διάβασαν ένα κείμενο μέσα από καθρέφτη και ένιωσαν έστω και για λίγο πως είναι να έχεις δυσαναγνωσία ενώ μέσω του παιχνιδιού και της ανάγνωσης ένιωσαν πως είναι η δυσλεξία.
Η τελευταία αποστολή έδωσε στα παιδιά τη δυνατότητα να καταλάβουν πως είναι να έχεις νοητική υστέρηση. Και πως το κατάφεραν; Τους διάβασαν ένα «ακαταλαβίστικο» ποίημα ενός κορυφαίου ποιητή και τους ζήτησαν να πουν τι κατάλαβαν!
Τα παιχνίδια ολοκληρώθηκαν, γράφοντας όλα όσα ένιωσαν. Συναισθήματα που σίγουρα τα έκαναν σοφότερα και τους άλλαξαν τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης απέναντι στους συνανθρώπους τους με διαφορετικότητα.
Μια εκδήλωση, πραγματικά εξαιρετική, άξια συγχαρητηρίων!
