Πολιτικοί αντίπαλοι κάθε απόχρωσης, δημοσιογράφοι ταγμένοι στην υπηρεσία των ολιγαρχών αφεντικών τους, αναλυτές της κακιάς ώρας, καταναλώνουν τόνους μελανιού και ατέλειωτες ώρες τηλεοπτικού χρόνου για να πείσουν την κοινωνία για ένα και μόνο πράγμα: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να προωθήσει την ανάπτυξη και ότι μπορεί μόνο να «ταΐζει» με επιδόματα-ψίχουλα τους πολίτες αυτής της χώρας.

Αρχικά ας πούμε το προφανές: Η κοινωνική πολιτική δεν είναι μέγεθος αντίθετο με την ανάπτυξη. Αντίθετα, την ενισχύει. Για παράδειγμα, πότε μια επιχείρηση θα αναπτυχθεί και θα επεκταθεί; Πότε θα προσλάβει περισσότερους εργαζόμενους; Πότε θα επενδύσει περισσότερα χρήματα; Φυσικά όταν η επιχείρηση βγάζει κέρδος. Και πότε μια επιχείρηση βγάζει κέρδος; Όταν οι πολίτες αγοράζουν τα προϊόντα της. Με λίγα λόγια χρειαζόμαστε μια ζωντανή αγορά και πολίτες με αγοραστική δύναμη. Στην Ελλάδα όμως πριν το 2015 οι πολίτες είχαν φτάσει σε τέτοιο οριακό σημείο που δεν είχαν χρήματα ούτε για τα στοιχειώδη.

Βέβαια, η αντιστροφή αυτής της κατάστασης χρειάστηκε χρόνο και κόπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε αρχικά να ανακόψει την κατρακύλα της οικονομίας, να προστατέψει τους πλέον αδύναμους που είχαν φτάσει σε οριακό σημείο επιβίωσης, να νοικοκυρέψει τα οικονομικά, να επαναφέρει την αξιοπιστία της χώρας και να ενισχύσει τη διεθνή της θέση.

Είναι αυτά αρκετά; Σε καμία περίπτωση. Είναι αλήθεια πως οι πολίτες έχουν δικαίως κουραστεί από τα πολλά χρόνια που η Ελλάδα υφίσταται τις συνέπειες της κρίσης για την οποία ευθύνεται το παλιό πολιτικό σύστημα. Ωστόσο, η πλειονότητα των ΜΜΕ επιχειρεί με καταιγισμό προπαγανδιστικού υλικού να μας πείσει ότι η ελληνική Ιστορία ξεκινά με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για τις επενδύσεις που υπόσχεται η ΝΔ, ας συγκρίνει κάποιος τα στοιχεία από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με αυτά των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Για να επιστρέψουμε όμως στην κοινωνική πολιτική, είναι παντελώς λάθος να λέγεται ότι οι κοινωνικές δαπάνες είναι χρήματα πεταμένα σε ένα πηγάδι δίχως πάτο. Αμέτρητες μελέτες, Ελλήνων και ξένων, (μία μάλιστα από εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ!), δείχνουν ότι κάθε ευρώ που επενδύεται στην κοινωνική πολιτική επιστρέφει και ενισχύει το ΑΕΠ της χώρας, της κάθε χώρας, με έναν πολλαπλασιαστή από 1,03 έως 1,68, ανάλογα με το εάν είναι άμεση χρηματική ενίσχυση ή παροχή υπηρεσίας σε είδος.

Εύκολο να το καταλάβουμε: είναι άλλο πράγμα για την οικονομία το να δίνεις χρήματα σε κάποιον για να βρεί έναν δάσκαλο να του κάνει μάθημα και άλλο να δημιουργήσεις σχολείο και υποδομές, να προσλάβεις διδακτικό προσωπικό κ.λπ. Είναι διαφορετικό να δίνεις κάποια ευρώ σε κάθε μαθητή να αγοράσει ένα σάντουιτς  και απείρως πιο συμφέρον να δίνεις σήμερα περίπου 3.500 ημερήσια σχολικά γεύματα σε 50 δημοτικά σχολεία στους Δήμους Ήλιδας και Πύργου, καθώς έτσι λειτουργεί η τοπική οικονομία για τις πρώτες ύλες και η τοπική αγορά εργασίας. Ταυτόχρονα, αρχίζει να ωριμάζει και η ιδέα για συμμετοχή στο πρόγραμμα των σχολικών γευμάτων εταιρειών της κοινωνικής οικονομίας (κοινωνικοί συνεταιρισμοί).

Αλλά ας δούμε τι εννοούμε όταν λέμε «κοινωνικά επιδόματα». Ουδείς μέχρι σήμερα έχει υποδείξει ποια από αυτά δεν χρειάζονται. Μήπως το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης που αποτελεί το δίχτυ ασφαλείας σε όσους/ες βρίσκονται ένα βήμα πριν την πλήρη ανέχεια; Το επίδομα ενοικίου που για πρώτη φορά στην χώρα βοηθάει 710.000 ανθρώπους να μείνουν στο σπίτι που ζουν; Μήπως τα επιδόματα για τους 160.000 ανθρώπους με αναπηρία δεν είναι το ελάχιστο ώστε να ξεκινήσουν το δύσκολο αγώνα για ισοτιμία; Ή μήπως το επίδομα για 1.660.000 παιδιά, που για πρώτη φορά εξορθολογίστηκε και συμπεριλαμβάνει την πλειοψηφία των οικογενειών με ένα και δύο παιδιά;

Όλα αυτά αποτυπώνονται στη τεράστια διαφορά του προϋπολογισμού της Πρόνοιας στο Υπουργείο Εργασίας: 789 εκατομμύρια εξασφάλισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για το 2015, στα 3.268 εκατομμύρια είναι για το 2019. Σε συνθήκες κρίσης, μνημονίων, σκληρής επιτροπείας από την τρόικα και το ΔΝΤ, με τις υπόλοιπες ανάγκες της χώρας να «τρέχουν».

Ας το πούμε καθαρά: Η πολιτική επιλογή της στήριξης των ασθενέστερων της κοινωνίας ήταν τελείως συνειδητή. Όπως απολύτως σχεδιασμένος ήταν και ο τρόπος στόχευσης για την κάλυψη πραγματικών αναγκών με το βλέμμα στο μέλλον. Η κοινωνική πολιτική σταδιακά χτίστηκε γύρω από το παιδί: αύξηση του επιδόματος και του συνολικού προϋπολογισμού του από 650 εκατομμύρια στο 1.100 εκατομμύρια, επομένως αύξηση του αριθμού των οικογενειών που παίρνουν το επίδομα. 200.000 σχολικά γεύματα για τη σχολική χρονιά 2019-2020 με στόχο τα 600.000 το 2021. Αύξηση κατά 70% των δωρεάν θέσεων σε βρεφονηπιακούς σταθμούς. Ταυτόχρονα, το ποσοστό παιδικής φτώχειας στη χώρα έπεσε στο 22,7%, πιο κάτω από 23,% του 2009 της «ισχυρής» προ-μνημονιακής Ελλάδας και αφού είχε περάσει και από το δυσθεώρητο 28,8% (!!) το 2012 της καταστροφής.

Απολύτως σχεδιασμένη, λοιπόν, συνολικά η επιδοματική πολιτική για να συμβαδίζει με τα αναπτυξιακά μέτρα και τη μείωση της ανεργίας. Στο νομό Ηλείας, τον Δεκέμβριο 2017 οι δικαιούχοι του ΚΕΑ ήταν 18.664 εκ των οποίων 8.963 (48%) ήταν άνεργοι. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι δικαιούχοι του ΚΕΑ είναι 14.823 και οι άνεργοι εξ αυτών 5.922. Δηλαδή, οι πολύ φτωχοί στο νομό μας μειώθηκαν κατά 20% και οι άνεργοι κατά 34% . Αυτή μάλιστα η τάση θα συνεχισθεί, καθώς μια από τις υποχρεώσεις των ανέργων δικαιούχων του ΚΕΑ είναι να βρίσκονται σε διαρκή επαφή με τα Κέντρα Προώθησης Απασχόλησης του ΟΑΕΔ ενώ και τα εισοδήματα, αργά αλλά σταθερά, αρχίζουν και αυξάνονται, είτε με την αύξηση του κατώτατου μισθού, είτε με τη μείωση της αδήλωτης εργασίας, είτε με την υπογραφή σταθερών συμβάσεων εργασίας, όλα με νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτά είναι τα πεπραγμένα αλλά και τα σχέδια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σε ένα τομέα της κοινωνικής πολιτικής, το κομμάτι της Πρόνοιας, που υφαίνει και σταθεροποιεί την κοινωνική συνοχή. Και αντ’ αυτών, η ΝΔ υπόσχεται (τι έκπληξη!) επίδομα μιας χρήσης 2.000 ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται. Δηλαδή περίπου 180 εκατομμύρια το χρόνο για περίπου 90.000 παιδιά. Με τα ίδια λεφτά, μπορούμε να έχουμε τα 600.000 σχολικά γεύματα…

Δεν είναι ότι δεν ξέρουν  μαθηματικά. Δεν ξέρουν και δεν θέλουν να ξέρουν από τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, επομένως δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει κοινωνική πολιτική. Ξέρουν βέβαια, από τώρα, πώς θα μοιράσουν στους φίλους τους τα 30 δις που θα βρουν στα ταμεία, αν τους αφήσουμε να αναλάβουν την κυβέρνηση. Στο χέρι μας είναι να μη το επιτρέψουμε. Στις 7 Ιουλίου αποφασίζουμε για τη ζωή μας. Τη ζωή των καθημερινών ανθρώπων, με καθημερινές ανάγκες και καθημερινά όνειρα.