Τσίπρας έτοιμος για όλα

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”79739″ img_size=”full”][vc_column_text]Είτε πάει σε εκλογές τον Οκτώβριο, είτε πάει τον Μάιο ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει μια καθαρή επιλογή: Δεν θα πάει ως όμηρος ούτε του Κυριάκου Μητσοτάκη ούτε, πολύ περισσότερο, του Πάνου Καμμένου – θα πάει ως ο ρυθμιστής του παιχνιδιού. Κοινώς, εάν είναι να διαλέξει ανάμεσα στην πολιτική άμυνα και το – υπολογισμένο – πολιτικό ρίσκο προτιμά το δεύτερο Το εάν θα του βγει, και η επιλογή και το ρίσκο, θα φανεί στην κάλπη. Επί του παρόντος όμως δείχνουν να του βγαίνουν και η στρατηγική, και τα «κουκιά», και οι εν δυνάμει νέες συμμαχίες.

Εξ ου, και στην προχθεσινοβραδυνή συνέντευξή του στο Open και την Ελλη Στάη αποφάσισε να παίξει με ανοιχτά χαρτιά και με ανοιχτά διλήμματα. Και να στείλει καθαρά στον κυβερνητικό του εταίρο το, επώδυνο μεν ρεαλιστικό δε, μήνυμα: Ότι μπορεί και  χωρίς εκείνον. Εάν ο Πάνος Καμμένος άρει την εμπιστοσύνη του προς την κυβέρνηση, ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει στην Βουλή και θα διεκδικήσει νέα πλειοψηφία – μια πλειοψηφία όχι απλής συνταγματικής κατοχύρωσης αλλά και πλήρους πολιτικής νομιμοποίησης. Εάν δεν πάρει τις 151 ψήφους θα πάει, «συντεταγμένα, και εν ευθέτω χρόνο», σε πρόωρες εκλογές.

Και στις δύο περιπτώσεις εκείνος που σίγουρα χάνει είναι ο Πάνος Καμμένος. Κι αυτή την αναπόδραστη αλήθεια εμπεριείχε το, προσεκτικό και στοχευμένο, μήνυμά του προς τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ. «Πιστεύω», είπε, «ότι ο Πάνος Καμμένος δεν θα επιλέξει να ρίξει νερό στο μύλο των πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης. Δεν θα διευκολύνει τα σχέδια του κ. Μητσοτάκη. Πιστεύω ότι δεν θα άρει την εμπιστοσύνη του στη κυβέρνηση και αυτό θα του ζητήσω στη συνάντηση μας την Παρασκευή». Αλλιώς, όπως τόνισε, «θα πάμε να μετρηθούμε στη Βουλή. Θα ζητήσω ψήφο εμπιστοσύνης».

Για όσους αρέσκονται στα πολιτικά δράματα, είναι ο «μεγάλος εκβιασμός» του Τσίπρα προς τον Καμμένο. Για τους κυνικούς της πολιτικής είναι απλώς realpolitik. Μάλλον δεν ισχύει τίποτα από τα δύο. Είναι η συνεπής και απόλυτη δέσμευση του πρωθυπουργού σε εκείνο που ο ίδιος χαρακτήρισε ως την δεύτερη «μεγαλύτερη παρακαταθήκη της διακυβέρνησής» του μετά την έξοδο από τα Μνημόνια, στην συμφωνία των Πρεσπών. Το έλεγε, άλλωστε, εξ αρχής σε όποιον ήθελε να το ακούσει. Και το είχε πει εντελώς καθαρά και στον Πάνο Καμμένο από τον περασμένο Σεπτέμβρη με την συνέντευξή του στην Wall Street Journal. «Η κυβέρνησή μου θα επιβιώσει» είχε πει τότε, «αλλά δεν ξέρω εάν θα επιβιώσει και ο κυβερνητικός συνασπισμός. Όμως αυτό είναι κάτι που θα το αποφασίσει ο εταίρος μου». Τώρα απλώς ήρθε η ώρα να πάρει ο εταίρος την απόφαση – να αποφασίσει πλέον εάν θα επιλέξει το διαζύγιο με το μικρότερο ή με το μεγαλύτερο κόστος.

Ούτως ή άλλως,  αυτό καθαυτό το διαζύγιο ήταν προεξοφλημένο και προδιαγεγραμμένο. Με το τέλος των Μνημονίων τέλειωσε και η πολιτική συγκολλητική ουσία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Και η στρατηγική επιλογή του Αλέξη Τσίπρα είναι η κεντροαριστερή  διεύρυνση και το προοδευτικό μέτωπο, ούτε αυτό το έκρυψε ποτέ. Το διακήρυττε από το καλοκαίρι του 2017 κιόλας, όταν απηύθυνε προσκλητήριο διαλόγου στην κεντροαριστερά «για την προοπτική της προοδευτικής διακυβέρνησης μετά το τέλος των Μνημονίων». Αυτό το προσκλητήριο όχι μόνον παραμένει σε ισχύ, αλλά αποκτά και νέα δυναμική ανεξαρτήτως της προεκλογικής πόλωσης.

Κι εδώ, ίσως έχει την δική του αξία και το έτερο μήνυμα της προχθεσινής συνέντευξης – ότι θα ζητήσει, εάν χρειαστεί, ψήφο εμπιστοσύνης πριν φέρει στην Βουλή την συμφωνία των Πρεσπών.. Πρόκειται για το big bang, τη μεγάλη αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη, στον οποίο ποντάρει όλα του τα χαρτιά ο Αλέξης Τσίπρας και στο οποίο επιλέγει να πορευτεί με το δόγμα των «καθαρών λύσεων». Κατά πολιτική ειρωνεία είναι το δόγμα που εισήγαγε κάποτε ο Κώστας Σημίτης – ο ίδιος, για τον οποίον ο πρωθυπουργός είπε χθες ότι «τελευταία, κυκλοφορεί ως Κασσάνδρα που τα βλέπει όλα αρνητικά»…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]