Το χρονογράφημα: Ζωή μέχρι τις 6
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”129318″ img_size=”full”][vc_column_text]Η έννοια του μετα-αποκαλυπτικού, περιγράφει μία φανταστική κατάσταση στο απώτερο ή στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, όπου έχει συμβεί κάτι συνταρακτικό, αλλάζοντας δραματικά την ανθρώπινη ζωή. Ένας κομήτης που συγκρούεται με τη γη; Ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα; Μία ανεξήγητη, παντελής έλλειψη βροχών και νερού; Η βύθιση ολόκληρης της στεριάς στη θάλασσα; Ένας ιός που ξέφυγε από κάποιο εργαστήριο και σκότωσε τους περισσότερους ανθρώπους ή τους έκανε «ζόμπι»; Όλα τα παραπάνω έχουν παίξει ως θέματα στον αμερικανικό κινηματογράφο αλλά και στην παγκόσμια λογοτεχνία, με τρομερή απήχηση στο κοινό. Για την τελευταία δεν μπορώ να μιλήσω, αλλά όσον αφορά τις ταινίες με την συγκεκριμένη θεματολογία, τις αντιπαθούσα και τις απέφευγα σταθερά.
Μου φαίνονταν εξωπραγματικά και εντέλει καθόλου πειστικά όλα αυτά τα υπερβολικά σενάρια, παρά τα εξελιγμένα ειδικά εφέ ή ακόμη και τα ενίοτε έξυπνα σκηνοθετικά στησίματα. Ωστόσο, ο πυρήνας ενός μετα-αποκαλυπτικού σεναρίου στηρίζεται σε μία απλή ιδέα: Ο κόσμος έχει αλλάξει μια για πάντα και την ζωή όπως την γνώριζες, θα πρέπει να την ξεχάσεις. Εμένα τουλάχιστον κάτι τέτοιο, μου φαινόταν αδύνατο, ακόμα και για τις ανάγκες μιας χολιγουντιανής παραγωγής. Τούτο αποδεικνύει με γλαφυρό τρόπο ότι η έπαρση που κρύβουμε μέσα μας, όχι απέναντι στους άλλους, αλλά στον ίδιο τον κόσμο, η αλαζονεία μας και η υπερβολική πίστη στον εαυτό μας, στη δύναμή μας να καθορίζουμε την ατομική και συλλογική κανονικότητά μας, είναι τουλάχιστον αστεία.
Και να μου έλεγαν ότι θα συμβούν όλα αυτά, και να μου τα περιέγραφαν με κάθε λεπτομέρεια, επισημαίνοντας πρόσωπα και πράγματα, θα δυσκολευόμουν πολύ να τα πιστέψω. Και να μου έλεγαν ότι θα παρέμενα επί τόσους μήνες κλεισμένος στο σπίτι, απομονωμένος από πρόσωπα αγαπημένα, στενούς συγγενείς και φίλους, δεν θα το πίστευα. Και να μου το υπέγραφαν, ότι δεν θα ήξερα ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος, τι μας ξημερώνει αύριο, όχι σε ένα μήνα ή σε έναν χρόνο, δεν θα το πίστευα. Και να μου έδειχναν σε βίντεο ότι θα ήμουνα σε ένα παγκάκι με το μάτι στο ρολόι, ώστε να μην καθυστερήσω ούτε λεπτό, εφόσον θα έπρεπε να γυρίσω το αργότερο μέχρι τις 6 το απόγευμα, αλλιώς θα πλήρωνα 300 ευρώ πρόστιμο, θα ισχυριζόμουν ότι πρόκειται ασφαλώς για φωτομοντάζ. Κι όμως είναι αλήθεια. Κι όμως συμβαίνει. Κι όμως το ζω. Όλοι το ζούμε, και κάθε μέρα τσιμπιόμαστε, μπας κι είναι εφιάλτης και ξυπνήσουμε. Μπας και αποκοιμηθήκαμε μπροστά στην οθόνη, βλέποντας ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Από την άλλη βέβαια, το ζήτημα ήταν και είναι πλέον πιο ξεκάθαρα από ποτέ η διαχείριση της πανδημίας, παρά η ίδια η πανδημία. Το ελευθέρας έγινε 12, το 12 έγινε 9, το 9 έγινε 6. Κατά συνέπεια, πριν τις 6 δεν κολλάει, που σημαίνει ότι μετά τις 6 κολλάει. Το αποτέλεσμα του νέου μέτρου που ήρθε για να μείνει ή και να επεκταθεί, ήταν και αυτή την φορά εκπληκτικό. Πολίτες σε παρατεταμένη και εντεινόμενη κατάθλιψη. Πολίτες πανικόβλητοι, ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα, να τρέχουν από νωρίς το πρωί του Σαββάτου να προμηθευτούν τα απαραίτητα, λες και ξέσπασε πόλεμος. Ένας πραγματικός οργασμός κινητικότητας όλη την μέρα και μετά, ξαφνικά σιωπή. Κοιτάς τον δρόμο από το παράθυρο και δεν περνάει ψυχή. Μέχρι και οι γάτες εγκατέλειψαν πια αυτή τη γειτονιά. Τίποτα δεν κυκλοφορεί. Τίποτα δεν κινείται. Τα πάντα είναι κλειστά. Το ρολόι δείχνει 6… το απόγευμα. Κάποτε η ζωή, ειδικά τα Σάββατα, τελείωνε στις 6 το πρωί. Τώρα τελειώνει στις 6 το απόγευμα.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
