Το χρονογράφημα: Τόσο εύκολο… κι όμως τόσο δύσκολο

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”105140″ img_size=”full”][vc_column_text]Το κάνουμε κάθε μέρα, αλλά δεν το συνειδητοποιούμε. Για την ακρίβεια, σπάνια «κοιτάζουμε». Γιατί το βλέμμα δεν είναι βλέμμα στοχασμού αλλά παθητικής θέασης. Σαν τον αέρα που μπαίνει από το παράθυρο παγώνοντας την πλάτη μας. Το ίδιο κρύος και το ίδιο αδιάφορος. Μέρα τη μέρα. Πρωινό το πρωινό. Κι αν ακόμη μερικοί ανήκουν σε εκείνους που κοιτάζουν έντονα, από αθεράπευτη αυταρέσκεια το είδωλό τους, πάλι δεν βλέπουν καμία αλήθεια, παρά ένα απείκασμα του εαυτού τους.

Συνήθως δεν υπάρχει χρόνος, ακόμη πιο συχνά δεν υπάρχει ενδιαφέρον, αλλά τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει φιλότιμο. Δυστυχώς τείνω πλέον να πιστέψω ότι το τελευταίο αποτελεί μία ποιότητα όλο και περισσότερο σπάνια στη μικρή μας χώρα, που είναι όντως αρκετά μικρή και μοιάζει με χωριουδάκι της Μεσογείου, όπου όλα φαίνονται πιο καθαρά. Γεγονός το οποίο με κάνει να εκτιμώ ιδιαίτερα όσους δυσκολεύονται να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Όχι επειδή έχουν κάνει απαραίτητα κάτι κακό, αλλά επειδή κάπου νιώθουν ότι απέτυχαν. Κάπου νιώθουν ότι δεν προσπάθησαν αρκετά. Κάπου νιώθουν ότι κάτι πρέπει να κάνουν προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα για τους ίδιους και για τους άλλους. Αν για παράδειγμα δύο γονείς ντρέπονται και θεωρούν ότι έχουν ξεφτιλιστεί στα παιδιά τους, αυτό εμένα μου λέει ότι μάλλον πρόκειται για καλούς και όχι για κακούς γονείς.

Για όσους πάλι δεν τους φτάνουν οι καθρέφτες και βγαίνουν στις οθόνες, και νιώθουν υπερβολικά σπουδαίοι με τον εαυτό τους έτσι όπως τον αντικρίζουν στο μόνιτορ, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι διαθέτουν φιλότιμο. Όπως δεν έχουν και όλοι εκείνοι οι οποίοι διαδικτυακά βωμολοχούν ασύστολα, θίγουν υπολήψεις, προσβάλλουν τους πάντες και τα πάντα. Αυτοί είναι οι πραγματικοί ξεφτίλες. Αυτοί είναι που δεν είχαν ποτέ σε ολόκληρη τη ζωή τους την παραμικρή δυσκολία να κοιτάζονται στο καθρέφτη. Ανέκαθεν το έβρισκαν υπερβολικά εύκολο.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]