Δυστυχώς-τώρα που φτάνω στο τέλος της διαδρομής-διαπιστώνω ότι… το μεγαλύτερό μου λάθος το έκανα σωστά

Όλοι κρινόμαστε και όλοι θα κριθούμε κάποια στιγμή. Δεν εννοώ φυσικά την Δευτέρα παρουσία αλλά την παρουσία μας και αντίστοιχα την απουσία μας από τα τοπικά πράγματα.

Το κακό με την αφεντιά μου είναι ότι πείθομαι δύσκολα. Μετράω ήδη κάμποσα χρόνια στο κουρμπέτι και είναι δύσκολο να πιαστώ κορόιδο. Όχι απίθανο. Βλέπεις, παρά τις πολλαπλές διαψεύσεις και απογοητεύσεις, ενστικτωδώς σχεδόν, τείνω πάντοτε να πριμοδοτώ την καλή πλευρά των ανθρώπων. Γιατί οι άνθρωποι, ως γνωστόν, είναι ικανοί για το χειρότερο αλλά και για το καλύτερο. Αν δεν πιστέψεις σε αυτούς, έστω και λίγο, τότε δεν πάμε πουθενά.

Το «έστω και λίγο», μεταφρασμένο ελεύθερα, σημαίνει μέχρις ενός ορίου. Και το όριο το θέτει κανείς αυτοβούλως και αυτοδικαίως, ανάλογα με τα βιώματα και τις πεποιθήσεις του. Τα δικά μου βιώματα σε αυτήν την δουλειά, δυστυχώς, δεν ήταν σπουδαία. Όχι σε διδακτική αξία, αλλά σε αυτό που σου μένει στο τέλος ως κοινό συμπέρασμα, είτε στοχάζεσαι τα μικρά και καθημερινά, είτε τη ζωή εν συνόλω, μέσα από τον μεγεθυντικό φακό της φιλοσοφίας και της κριτικής σκέψης.

Έτσι, κάποια στιγμή κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα που είχε καταλήξει και ο περιπτεράς μου, που δεν έχει διαβάσει ούτε ένα βιβλίο (χωρίς παρεξήγηση),και τις εφημερίδες τις χρησιμοποιεί κυρίως για προσάναμμα: Όλοι την πάρτη τους κοιτάζουν. Δυστυχώς είναι αλήθεια. Ποιος μικρός ή μεγάλος πολιτευτής –αρσενικού ή θηλυκού γένους, ας μην κολλάμε στους τύπους– θα τολμούσε να αναμετρηθεί δημόσια με αυτήν την αλήθεια;

Κανείς, όσο φιλόδοξος, αυτάρεσκος, ή σίγουρος για την ρητορική του δεινότητα κι αν είναι, διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι το «σανό» αποτελεί μεν εθνικό φαγητό, αλλά δυστυχώς δεν ικανοποιεί το ίδιο όλους τους ουρανίσκους.Και για να εξηγούμαι προκειμένου να μην παρεξηγούμαι, το δηλώνω απερίφραστα: Όλα τα έργα-ζητήματα-προβλήματα, έχουν σημασία για την Ηλεία. Όλα ανεξαιρέτως. Ωστόσο, το Πάτρα-Πύργος είναι το ένα και μοναδικό, το οποίο τίθεται υπεράνω όλων και δεν χρειάζεται προφανώς εδώ να εξηγηθεί το γιατί.

Κατά συνέπεια, είναι ωραίοι οι λεονταρισμοί και θα είναι ακόμα πιο ωραία εάν δρομολογηθούν όσα τέθηκαν στο δημόσιο διάλογο, αλλά χωρίς «τον δρόμο», δεν λένε τίποτα. Θα ήθελα λοιπόν, εγώ ο δύσπιστος, ο απιστότερος των Θωμάδων της Ηλείας, να παρατηρήσω τον ίδιο ζήλο και για τις κινήσεις του υπουργού Υποδομών και Μεταφορών, Κώστα Καραμανλή, γιατί απλούστατα από τον ίδιο εξαρτάται η έκβαση του μείζονος διακυβεύματος για τον τόπο μας.

Αυτό θα ήταν πραγματικά, αληθινά και αδιαμφισβήτητα το σωστό και καθετί άλλο θα ήταν λάθος. Το ερώτημα είναι ποιος έχει το κότσια να το πράξει.

Υγ. Καμιά φορά στην πολιτική, ο δρόμος για να κατακτήσεις την πρωτιά στις καρδιές (και στις ψήφους) των Ηλείων, περνάει μέσα από το κατά τα άλλα αυτονόητο καθήκον, δηλαδή να πράξεις αυτό ακριβώς που είναι σωστό. Άλλως -στο τέλος της διαδρομής- απλά διαπιστώνεις ότι το μεγαλύτερό σου λάθος το έπραξες σωστά…