Τις Κυριακές δεν κάνει απολύτως τίποτα. Απλώς υπάρχει. Σηκώνεται πρωί. Κατεβαίνει σε μια πόλη που κοιμάται ελαφρώς μεθυσμένη. Και περπατά προς το κέντρο, ξέροντας ακριβώς πού πάει.

Στην άκρη του δρόμου το καφενείο ανοιχτό, το τραπεζάκι του άδειο. Και ως θεατής μιας μέρας που άλλοι τη θεωρούν χαρούμενη και άλλοι μελαγχολική  χαζεύει τους πρώτους περαστικούς. Λίγο πριν, έχουν αποχωρήσει νυσταγμένοι οι τελευταίοι ξενύχτηδες. Αυτοί που μπαίνουν κι αυτοί που βγαίνουν συναντιούνται, αλλά μοιάζουν αόρατοι μεταξύ τους. Η μέρα περπατά ανάμεσά τους αθόρυβα, με έναν βαθύ χειμωνιάτικο ήχο.

Αυτό που ζητούσε πάντα αυτό που παίρνει ακόμα και του ζεσταίνει γλυκά τη χούφτα, είναι κάστανα ψητά. Δαγκώνει το πρώτο και μπαίνει αμέσως στην ενδοχώρα της μνήμης.

Νοέμβρης παλιός, λίγο πιο κρύος, παλτό σκούρο μπλε, από το μανίκι ξεπροβάλλει το μικρό του χέρι και ανοιχτό δέχεται καθαρισμένο τέλεια το κάστανο από το χέρι της. Καθαρίζει και για τον πατέρα του, μα εκείνος του κλείνει το μάτι, του χαμογελά με νόημα  και το αφήνει πάνω στο πιατάκι του φλιτζανιού που περιέχει έναν ελληνικό καφέ μέτριο και καλοψημένο.

Χρόνια μετά το επόμενο κάστανο έχει τη γεύση του φιλιού. Διόλου μητρικού και αθώου. Ερωτικού, ζεστού, καταχωρισμένου στη μνήμη σαν ένα από τα πρώτα. Ήταν το φιλί του κλεμμένου χρόνου της πριν από το μεσημεριανό τραπέζι της Κυριακής, «ξέρεις, δεν πρέπει να αργήσω με τίποτα, θα με σκοτώσουν…».

Τώρα το τελευταίο κάστανο το κρατά πάντα για την Αλκυόνη. Το φυλακισμένο, μέσα στο δικό του, μικρό της χέρι του μετέδιδε ζωή, ενέργεια και αισιοδοξία. Ύστερα, καθώς την έβλεπε να τρώει ευχαριστημένη το ψητό κάστανο, κοιτούσε το ρολόι και της έλεγε πάντα μα πάντα: «Πάλι αργήσαμε , θα μας σκοτώσει η μαμά…!»