Τo χρονογράφημα: Στην ποίηση δεν υπάρχουν αντίο 

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”106263″ img_size=”full”][vc_column_text]

Το χρονικό μιας νοερής συνέντευξης

Στη Κική Δημουλά που πλήρης ημερών αναχώρησε για το ραντεβού της με τις Μούσες

Δεν είμαι ο καταλληλότερος άνθρωπος να μιλήσει για την μεγάλη ποιήτρια Κική Δημουλά, η οποία σε προχωρημένα γεράματα πέρασε τις πύλες του βασίλειου της αιωνιότητας. Δεν συγκαταλέγεται στις αγαπημένες μου ποιητικές περσόνες και επιπλέον δεν είμαι παρά ελάχιστα εξοικειωμένος με το έργο της. Φέρουμε ωστόσο και εμείς ως μέσο την υποχρέωση να πούμε δύο κουβέντες γι’ αυτήν την ξεχωριστή προσωπικότητα. Χώρια που, να πω την αλήθεια μου, ό,τι κι αν διάβασα αυτές τις μέρες στη μνήμη της, δενμε ικανοποίησε ιδιαίτερα. Όχι ότι ήταν άσχημα ως κείμενα. Η προσέγγιση μάλλον δεν ήταν η ενδεδειγμένη.

Ο λόγος είναι απλός. Πως να χωρέσεις μέσα σε τόσο λίγο χώρο, τόσα πολλά; Δεν γίνεται. Πως να χωρέσεις μία ζωή ολόκληρη; Μία πορεία γεμάτη σταθμούς; Ένα έργο από αναρίθμητα ποιήματα, όταν ένα και μοναδικό ποίημα κρύβει στα σπλάχνα του έναν αμύθητο πλούτο νοημάτων και συναισθημάτων; Δια τούτο, δεν θα κάνω το ίδιο λάθος όπως πολλοί αξιότιμοι συνάδελφοί μου. Προτιμώ να θέσω τα ερωτήματα και εκείνη νααπαντήσει, ωσεί παρούσα.

Έτσι, ακόμη και σε τούτη την περασμένη ώρα, οφείλω να σας ρωτήσω κ. Δημουλά, τι είναι για σας το ποίημα; «Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα».

Εντάξει, αυτός ο ορισμός θα πρέπει να είναι από τους πιο όμορφους που έχουν δοθεί ποτέ στην ιστορία της τέχνης. Ας ρωτήσουμε όμως κάτι άλλο: ΚυρίαΔημουλά,η σταθερά στη ζωή σας ποια ήταν; «Η σταθερά στη ζωή μου ήταν η δειλία.Η δειλία καθόρισε τη ζωή μου. Η οποία θα μπορούσε να είναι πολύ ωραιότερη, αν ήμουνα λίγο πιο τολμηρή».

Σε αυτό το σημείο πρέπει εκ νέου να σας βγάλω το καπέλο, όχι εξαιτίας της υποδειγματικής μετριοφροσύνης σας, αλλά διότι καταλαβαίνω ίσως περισσότερα απ’ όσα θέλετε να πείτε, ακόμη κι αν τα επεξηγείτε λεπτομερώς. Δεν είναι μόνο η σαφήνεια της θέσης του κάθε ατόμου, που πρέπει να είναι ξεκάθαρη, αλλά κυρίως ο φόβος ο οποίος προκύπτει από την αδυναμία υπεράσπισης του εγώ, και σε ένα δεύτερο επίπεδο του εμείς. Τι θέλω εγώ, αλλά και τι είναι το σωστό… Κανένας άντρας δεν θα καταλάβει ποτέ τι διαδραματίζεται στην ψυχή μιας βασανισμένης γυναίκας.

Όμως δεν θέλω να σας κουράζω. Ξέρω ότι έχετε μπροστά σας μακρύ ταξίδι. Προτού όμως, χωρίσουμε χωρίς να αποχαιρετισθούμε, καθώς στην ποίηση δεν υπάρχουν αντίο, θα θέλατε ίσως να μας ευλογήσετε με λίγες λέξεις ακόμα;

«Κάθομαι στο άδειο παγκάκι με μιαν ηλιαχτίδα.

Παλιά μου συμμαθήτρια,

όμως αυτή πώς τα κατάφερε

και μένει από τότε, όλο στην ίδια ωραία τάξη».

Σας ευχαριστούμε για όλα.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]