Το χρονογράφημα: Quo Vadis ΣΥΡΙΖΑ
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”92897″ img_size=”full”][vc_column_text]Ο ΣΥΡΙΖΑ χάρη στον πρωθυπουργό είναι το μόνο κόμμα που εφάρμοσε μνημόνιο και έχασε μόνο τέσσερις μονάδες από τις προηγούμενες εκλογές.
Το βράδυ της 26ης Μαΐου ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν συγκλονισμένος από τη βαριά ήττα των ευρωεκλογών και κυρίως από την απρόσμενη διαφορά της. Ενάμιση μήνα μετά, αποδείχθηκε πως είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Και αυτό, εν πολλοίς, το οφείλει στον Αλέξη Τσίπρα.
Ήταν κυριολεκτικά ο άνθρωπος που πήρε το κόμμα από το χέρι, βρίσκοντας τη δύναμη να αρχίσει έναν δεύτερο αγώνα δρόμου, αμέσως μετά από εκείνον των ευρωεκλογών, να οργώσει και πάλι όλη τη χώρα, να μιλήσει παντού, ενώ το μεγάλο επικοινωνιακό χτύπημα με το οποίο κέρδισε πολλούς πόντους ήρθε όταν επί δύο ώρες και δέκα λεπτά έπαιζε μόνος του απέναντι στους δημοσιογράφους του ΣΚΑΪ.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πανθομολογούμενα ένας χαρισματικός ηγέτης που διατηρεί αμεσολάβητη επικοινωνία με τον λαό. Ο κυρίαρχος λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε σχεδόν αλώβητος μέσα από την λαιμητόμο της δημοσιονομικής προσαρμογής ήταν και η έλλειψη φοβίας του Τσίπρα να καταφύγει στην λαϊκή βούληση.
Η αυτοπεποίθηση για το έργο και για την ορθότητα των επιλογών του πείθει τον κόσμο και τον κάνει τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της προοδευτικής παράταξης. Ακόμα και στην ήττα των ευρωεκλογών που υπήρχαν εισηγήσεις να αποφύγει τις κάλπες αυτός τόλμησε και η επιλογή του δικαιώθηκε καθώς δεν τραυμάτισε το προφίλ του ηγέτη που συμπλέει με την βούληση του λαού ακόμα και όταν αυτή δεν τον ευνοεί.
Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι Quo vadis; Στον πίνακα του Annibale Carracci “Domine quo vadis?” απεικονίζεται ένα θέμα που δεν αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη. Κατά τη διάρκεια των διωγμών του Νέρωνα, ο Απόστολος Πέτρος διέφυγε από τη Ρώμη. Ενώ περπατούσε στην Αππία Οδό είχε ένα όραμα του Χριστού ο οποίος κουβαλούσε το Σταυρό του. Τότε ρώτησε, “Κύριε, πού πηγαίνεις;” Η απάντηση που έλαβε ήταν πως ο Χριστός πήγαινε στη Ρώμη για να σταυρωθεί και πάλι. Αργότερα ο Πέτρος επέστρεψε στη Ρώμη όπου και μαρτύρησε.
Ευτυχώς στην προκείμενη περίπτωση δεν υπάρχει η ανάγκη για κάτι τόσο δραματικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επιλέξει την ασφάλεια μιας μείζονος αντιπολίτευσης που απλά περιμένει σαν ώριμο φρούτο την ΝΔ να καταρρεύσει κάτω από το βάρος των νεοφιλελεύθερων επιλογών της. Ή μπορεί να παραμείνει πιστός στον δύσβατο δρόμο μετεξέλιξης. Που θα ασκεί κριτική με βάση τον προγραμματικό της λόγο και που θα επιδιώξει την αντιστοίχιση των ψηφοφόρων με τα μέλη του κόμματος. Που θα επιδιώξει να παράγει στελέχη με πολιτικό λόγο και κοινωνικό αντίκρισμα και δεν θα εναποθέτει τις ελπίδες της μόνο στο χάρισμα του ηγέτη.
Χρειάζονται τομές και λειτουργίες δικτύων που θα κάνουν τα μέλη παραγωγικά και όχι εγκλωβισμένα σε μια γραφειοκρατική και απαρχαιωμένη δομή. Χρειάζεται συντονισμός με αναδυόμενα κινήματα που θέτουν ως προτεραιότητα το περιβάλλον. Και κυρίως προτεραιότητα πρέπει να είναι η δημιουργία ισχυρών δεσμών με την νεολαία η οποία στις τελευταίεςεκλογέςέδειξεξεκάθαρα τις προτιμήσεις της, αναδεικνύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίαρχηδύναμηστους κόλπους της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστό ότι δεν ήταν έτοιμος την στιγμή που αναδείχθηκε σε μαζικό κόμμα που πρωταγωνιστεί στην Ελληνική πολιτική σκηνή. Πολλές παθογένειες του τις κάλυψε ο πρόεδρός του, άλλες τις πλήρωσε. Πλέον δεν μπορεί να βασιστεί στην πολιτική δυναμική της προηγούμενης εποχής αλλά πρέπει να αντιστοιχηθεί με τις επιταγές της κοινωνίας για την δημιουργία της νέας μεγάλης προοδευτικής παράταξης.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
