Το χρονογράφημα: Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει σερίφης

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”115680″ img_size=”full”][vc_column_text]Το νομοσχέδιο-τερατούργημα που ψηφίστηκε το καυτό βράδυ της Πέμπτης είναι μια εξέλιξη που αρμόζει απόλυτα στην πορεία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ενός ανθρώπου που επί 20 χρόνια αναλαμβάνει ξανά και ξανά υπουργός Δημόσιας Τάξης και τραβά το κράτος προς τον αυταρχισμό, φροντίζοντας παράλληλα να ιδιωτικοποιεί τον τομέα της ασφάλειας και των φυλακών.

Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, η «Εφ.Συν.» είχε σχολιάσει την ανάληψη του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη από τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη με την παρατήρηση ότι όλες οι μεγάλες στιγμές της καριέρας του είχαν συμπέσει τον μήνα Ιούλιο. Και για να μη μας διαψεύσει, ο κ. Χρυσοχοΐδης φρόντισε να καταθέσει το νέο αντισυνταγματικό του νομοσχέδιο για την περιστολή του δικαιώματος της συνάθροισης των πολιτών και πάλι Ιούλιο.

• Θυμίζω εν τάχει ότι Ιούλιο (του 2002) ήταν η περίοδος της εξάρθρωσης της «17 Νοέμβρη» που πιστώθηκε σ’ αυτόν ως μεγάλη προσωπική του επιτυχία.
• Ιούλιο του 2002 τον είχε υποδείξει η εφημερίδα «Αυριανή» με τον τίτλο «Μιχάλης Χρυσοχοΐδης: Η Μεγάλη Ελπίδα της Δημοκρατικής Παράταξης» και υπότιτλο «Δήμαρχος ή πρωθυπουργός;»
• Ιούλιο του 2003 η «Αυριανή» επιβεβαιώθηκε. Ο κ. Χρυσοχοΐδης κατέλαβε τη θέση του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του Κώστα Λαλιώτη. Στην ψηφοφορία έλαβε 118 υπέρ, 50 κατά και υπήρχαν 9 άκυρα.

Είναι γεγονός ότι τις τελευταίες δεκαετίες ο κ. Χρυσοχοΐδης έχει επιμελώς φροντίσει να συνδέσει το όνομά του με την πολιτική «τάξης και ασφάλειας», χρησιμοποιώντας με κάθε ευκαιρία το μοντέλο της «μηδενικής ανοχής» που εφαρμόστηκε στη Νέα Υόρκη στα μέσα της δεκαετίας του ’90, από τον δήμαρχο Ρούντολφ Τζουλιάνι και τον διευθυντή της Αστυνομίας Ουίλιαμ Μπράτον.

Πρόκειται για το δόγμα που ακολουθεί κατά γράμμα σήμερα ο πρόεδρος Τραμπ, με τα γνωστά αποτελέσματα. Και βέβαια, οι πραγματικές συνέπειες της εφαρμογής αυτής της σκληρής πολιτικής δεν οδηγούν καθόλου στην εξάλειψη του εγκλήματος, όπως ισχυρίζονται οι θιασώτες της. Η επίσημη έκθεση του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, την οποία παράγγειλε η κυβέρνηση των ΗΠΑ για να αποτιμήσει την εφαρμογή της πολιτικής αυτής, καταλήγει στη διατύπωση μιας απορίας: «Δεν γνωρίζουμε πραγματικά πώς επιδρούν οι διάφοροι παράγοντες στην εγκληματικότητα».

Δεν ήταν δηλαδή καθόλου σίγουρο ότι η μείωση της εγκληματικότητας στο κέντρο της Νέας Υόρκης υπήρξε αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής και όχι του γεγονότος ότι μετατοπίστηκε η δράση των οργανωμένων συμμοριών σε χώρους πέραν της πόλης. Το σίγουρο είναι ότι με την πολιτική αυτή ποινικοποιήθηκε η φτώχεια, ενώ η αστυνομική αυθαιρεσία πολλαπλασιάστηκε.

Το σημαντικότερο, όμως, το οποίο θα βρούμε σύντομα μπροστά μας είναι το γεγονός ότι η πολιτική αυτή οδήγησε στην ιδιωτικοποίηση μεγάλων τμημάτων του τομέα της ασφάλειας και του συστήματος των φυλακών. Ακολουθώντας αυτή τη γραμμή, μια από τις πρώτες επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν να μεταφέρει την υπευθυνότητα για τον σωφρονισμό και τις φυλακές στο υπουργείο του κ. Χρυσοχοΐδη.

Αλλά πώς έφτασε ο κ. Χρυσοχοΐδης να θαυμάζει τους Τζουλιάνι-Μπράτον; Η πολιτική προέλευσή του δεν προοιωνιζόταν κάτι παρόμοιο. Ξεκινώντας από την ανανεωτική Αριστερά προσέγγισε το ΠΑΣΟΚ και τον Κώστα Σημίτη, με τον οποίο συνεργάστηκε ως υφυπουργός στο υπουργείο Εμπορίου, διατηρώντας χαμηλό πολιτικό προφίλ και ακολουθώντας το εργασιομανές πρότυπο του υπουργού του.

Ασφαλώς κρίσιμη καμπή στην καριέρα του υπήρξε ο ρόλος του ως επόπτη και σχεδιαστή της εξάρθρωσης της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», και το γεγονός ότι εκείνη την περίοδο βρέθηκε κοντά στην οικογένεια Μητσοτάκη. Η ιδιαίτερη προβολή που είχε από τα μέσα ενημέρωσης εκείνη την περίοδο τον έπεισε να προχωρήσει σε μια προσωπική πολιτική στροφή, εγκαταλείποντας το σοσιαλδημοκρατικό του παρελθόν, πολύ πριν από την ένταξή του στη Ν.Δ. Εξάλλου ως γεν. γραμμ. του ΠΑΣΟΚ δεν έκανε απολύτως τίποτα.

Μετά την έκρηξη της νεανικής οργής που πυροδοτήθηκε από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλος, ο κ. Χρυσοχοΐδης ήταν εκείνος που βγήκε από τα δεξιά στην κυβέρνηση Καραμανλή, καταγγέλλοντας τον αρμόδιο υπουργό κ. Παυλόπουλο για την ήπια στάση του, υποστηρίζοντας ότι η Αθήνα έχει γίνει Καμπούλ: «Το φαινόμενο της μαζικής τρομοκρατίας και της λογικής του αντάρτικου πόλεων συμβαίνει στην Ελλάδα, την Κολομβία, τη Βαγδάτη και ενδεχομένως την Καμπούλ. Δεν υπάρχει πουθενά αλλού και δεν υπερβάλλω».

Οταν βέβαια ανέλαβε υπουργός «Ασφάλειας» στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, δηλαδή ένα χρόνο αργότερα, οι επικριτές του θυμούνταν την αναφορά σε «Καμπούλ» και του την ανταπέδιδαν. Και πώς αποφάσισε ο κ. Χρυσοχοΐδης να αντιδράσει;

Τον είδαμε να εφαρμόζει την πολιτική της «μηδενικής ανοχής» σε μια άλλη κυβέρνηση, όπου και πάλι είχε αναλάβει το αγαπημένο του πόστο. Σε συνεργασία με τον Ανδρέα Λοβέρδο ως υπουργοί της κυβέρνησης Παπαδήμου έθεσαν σε εφαρμογή τη διαβόητη «υγειονομική διάταξη 39α», με την οποία διαπομπεύτηκαν οι γυναίκες που βρέθηκαν οροθετικές σε μια «επιχείρηση αρετής» που είχε οργανωθεί για λόγους επικοινωνιακής προβολής στο κέντρο της Αθήνας.

Οι γυναίκες οδηγήθηκαν σε δίκες, κατηγορούμενες για βαριά κακουργηματικές, διότι δήθεν ήταν ιερόδουλες και είχαν σκοπό να μεταδώσουν τον ιό HIV στους πελάτες τους. Η υπόθεση κατέληξε σε φιάσκο με τις γυναίκες να απαλλάσσονται στο δικαστήριο, αφού όμως πρώτα είχαν υποστεί έναν απάνθρωπο εξευτελισμό. Τις ίδιες μέρες ο κ. Χρυσοχοΐδης εξηγούσε στην τηλεόραση ότι οι μετανάστες είναι υγειονομική βόμβα και συμβαίνει «όπως με τα σκουπίδια, τα οποία κανείς δεν θέλει στην πόρτα του, αλλά τα ’χουμε όλοι μπροστά στην πόρτα μας».

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης με το νομοσχέδιο που κατέθεσε στη Βουλή καταλύοντας ουσιαστικά το συνταγματικό δικαίωμα του συνέρχεσθαι είναι το πιο χαρακτηριστικό πρόσωπο της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πίσω από ένα εκσυγχρονιστικό προσωπείο και με κεντρώο παρελθόν υλοποιεί μια σκληρή δεξιά πολιτική ατζέντα με στόχο τις λαϊκές διεκδικήσεις και θύμα τα πολιτικά δικαιώματα.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]