Είναι μερικές μυρωδιές απολύτως χαρακτηριστικές του καλοκαιριού. Τις βλέπεις σαν εικόνες μπροστά σου όπως ένας τυφλός μπορεί να αισθάνεται πολλά, ενώ δεν βλέπει τίποτα. Το αλάτι της θάλασσας, η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καρπουζιού, η ευωδία από τα καλαμαράκια καθώς τηγανίζονται στο καυτό λάδι, τα μεθυστικά αντηλιακά, οι νότες του στιγμιαίου καφέ στην ατμόσφαιρα κ.α. Κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ. Κάποια άλλα πάλι, αλλάζουν τόσο γρήγορα, που δυσκολευόμαστε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος των αλλαγών.

Γιατί το καλοκαίρι ξεκινά από τη μύτη. Και τα έχουμε όλα αυτά στο δικό μας ελληνικό καλοκαίρι. Και το καρπούζι, και τον καφέ, και την μυρωδιά του πελάγου, και το αντηλιακό. Αλλά στ’ αλήθεια, τι καλοκαίρι είναι αυτό, χωρίς τουρίστες, ειδικά για μία κοινωνία που ζει από τον τουρισμό; Οι τουρίστες για την Ελλάδα, είναι ότι οι μέλισσες για τα φυτά. Χωρίς μέλισσες, γονιμοποίηση δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει ζωή και ανάπτυξη. Αντίστοιχα, χωρίς τουρίστες δεν υπάρχει καλοκαίρι, όχι μόνο από αισθητικής απόψεως, επειδή ζουζουνίζουν σαν τις μέλισσες έτσι όπως περιφέρονται και εξερευνούν την ελληνική επικράτεια, αλλά κυρίως επειδή επάνω τους στηρίχτηκε επί δεκαετίες η λεγόμενη βαριά βιομηχανία της χώρας.

Κάπως έτσι εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας μετατράπηκαν αίφνης σε εκατοντάδες χιλιάδες «θέσεις ανεργίας», και οι μέρες της πολύβουης καλοκαιρινής κυψέλης, έγιναν μέρες αδέσποτες χωρίς νόημα και σκοπό, μόνο με σκληρά ερωτήματα να βασανίζουν το νου μας. Όπως λέει το τραγούδι του Θηβαίου, μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μας, σημαδεύουνε το μέλλον, πετυχαίνουν το παρόν. Γιατί δυστυχώς αυτή η καινούργια πρόκληση έχει κάτι το απελπιστικά ιδιαίτερο: Ξεκίνησε ήδη σαν από χθες και θα κρατήσει πέρα από το αύριο. Η μυρωδιά της σιωπής πλέον έχει αρχίσει να απλώνεται απειλητικά στην αγορά, στις γειτονιές και τις πλατείες, την ώρα που τραβούμε με δυσκολία τον βαρύ μας ίσκιο. Μέρες αδέσποτες που δεν κολλάνε πουθενά, που δεν ταιριάζουν με τίποτα. Σε κανένα ημερολόγιο, σε κανένα καλοκαίρι, και σίγουρα όχι στο ελληνικό.