Στον γενέθλιο τόπο, μετά πέντε μήνες. Είναι σαν να γεννιέσαι για δεύτερη φορά. Ανοιχτό το καφενείο, ανοιχτές και οι καρδιές των ανθρώπων, που, επιτέλους, ξανασυναντιούνται. Αποκαρδιωτικά τα συμπεράσματα των συζητήσεων. Ίσα ίσα που θα τα φέρουν βόλτα οι  αγρότες. Οι τελευταίοι καύσωνες μαζί με το χαλάζι επιδείνωσαν, λένε, την καρποφορία -σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους τα εισοδήματα.

Κι εδώ επικρατεί ο φόβος -ούτε αγκαλιές και φιλιά, ούτε καν χειραψίες. Γελάμε βέβαια, αλλά τι να κάνεις; Καταπράσινη η φύση, τα βουνά και οι πλαγιές που προστατεύουν το χωριό. Ακούς τους κυνηγούς να καμαρώνουν για τα – ψεύτικα τις περισσότερες φορές- κατορθώματά τους.

Πραγματικά, σε τέτοιους καιρούς, είναι ικανότητα να αφηγείσαι. Έστω κι αν η αφήγηση είναι ψευδής εξ αρχής. Σημαίνει αυτό ότι δεν έχει χαθεί η καλή διάθεση απέναντι στην κορονοφόρα εποχή. Να φανταστεί κανείς την αμηχανία των ιστορικών του μέλλοντος όταν κληθούν να ερμηνεύσουν τις σύνθετες λέξεις με πρώτη έννοια τον κορονοϊό.

Λοιπόν, οι ρίζες. Βαθιές και ανεκτίμητες φαντάζουν. Να εδώ το ρέμα που χώριζε το χωριό σε αντίπαλες ομάδες. Ομηρικές μάχες δίνονταν στο ποδόσφαιρο με τους «πέρα» και τους «δώθε». Πάνε και τα ρέματα, πάνε και οι πέρα και οι δώθε. Υπάρχουν μόνο στις αναμνήσεις μας -τι θα κάναμε, αλήθεια, χωρίς αυτές τις αναμνήσεις…