Το χρονογράφημα: Η παραγωγικότητα της λούφας

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”114506″ img_size=”full”][vc_column_text]Είναι, άραγε, η τηλεργασία η νέα χρυσοτόκος όρνιθα του νεο-καπιταλισμού; Ετσι φαίνεται να αντιλαμβάνονται την υπόθεση τόσο οι εγχώριοι ψιλικατζήδες της επιχειρηματικής αρπαχτής όσο και οι πολυεθνικοί δεινόσαυροι της αλγοριθμικής οικονομίας, τα θεριά -Google, Facebook, Microsoft και λοιπές- που έσπευσαν να εξορίσουν στα σπίτια τους την πλειονότητα των εργαζομένων, μετατρέποντας κρεβατοκάμαρες και σαλονάκια σε γραφεία ή εργαστήρια και τα ψηφιακά δίκτυα σε αλυσίδες παραγωγής.

Ο κορονοϊούλης θεωρήθηκε ιδεώδης ευκαιρία για μια γρήγορη, βίαιη ανατροπή του μοντέλου εργασίας που βασίζεται στη φυσική παρουσία των ανθρώπων στον κοινό χώρο. Χωρίς παζάρια, συλλογικές ή ατομικές διαπραγματεύσεις, συνδικάτα, περιττές συναντήσεις και χάσιμο χρόνου, στο κυλικείο, στο μπαλκόνι για κάπνισμα ή γύρω από τον ψύκτη του νερού.

Φυσικά, μέχρι να αναπτυχθεί η τεχνολογία του διακτινισμού και της τηλεμεταφοράς -λέμε τώρα-, οι οραματιστές του τηλε-καπιταλισμού θα ανεχθούν την ενοχλητική ανθρώπινη παρουσία και συνύπαρξη σε «βρομοδουλειές» που δεν μπορούν να γίνουν αλλιώς. Είτε πρόκειται για τις μπέιμπι σίτερ των βλαστών τους, είτε για τους ντελιβεράδες των παραγγελιών τους.

Η τηλεργασία από μόνη της δεν είναι καλή ή κακή. Ενας κινητικά ανάπηρος μπορεί να απαλλαγεί από την καθημερινή δυσκολία της μετακίνησης σε πόλεις που δεν είναι προσβάσιμες και να είναι πλήρως παραγωγικός με εργασία εξ αποστάσεως. Κι ο αστροναύτης του διαστημικού σταθμού δουλεύει αναγκαστικά σε απόσταση περίπου 400 χιλιομέτρων από τα γήινα κοσμοδρόμια. Αλλά αυτό έχει και το κόστος του: την απώλεια της ανθρώπινης επαφής στον χώρο εργασίας που, όσο κι αν μισούμε τον καταναγκασμό της, ταυτόχρονα έχουμε ανάγκη την εγγύτητα και τη σωματικότητά της. Το παρατηρήσατε κι εσείς, υποθέτω: το χαμόγελο κι όχι η κατήφεια επικρατούσε στα πρόσωπα όσων επέστρεψαν στα πόστα τους έπειτα από 2-3 μήνες αναγκαστικής τηλεργασίας.

Γιατί η συνύπαρξη στον χώρο δουλειάς δεν είναι μόνο παραγωγή, πληκτρολόγηση, εξυπηρέτηση πελατών, αποθήκευση, συναρμολόγηση, ανταλλαγή μέιλ. Είναι και κουβεντολόι με τον διπλανό, κουτσομπολιό για τον προϊστάμενο, συζήτηση στο διάλειμμα για τσιγάρο, γύρω από μια κούπα καφέ, πάνω από τον ψύκτη νερού. Εργασία δεν είναι πια ο αριστοτεχνικά κατακερματισμένος, αξιοποιημένος μέχρι τελευταίου δευτερολέπτου εργάσιμος χρόνος. Είναι και ο χαμένος, παραγωγικά νεκρός χρόνος του χαζέματος, της χρονοτριβής, της μικρολούφας.

Αυτό ακούγεται αναμενόμενο από την πλευρά των εργαζόμενων, για τους οποίους οι μικροκλοπές παραγωγικού χρόνου από τον εργοδότη (αλλά και από τους εαυτούς τους) είναι μηχανισμός επιβίωσης. Αλλά δεν είναι διόλου αναμενόμενο να το ακούς από εργοδότες ή από ακριβοπληρωμένους τεχνοκράτες του επιστημονικού μάνατζμεντ. «Γιατί η τηλεργασία δεν αφήνει τις ιδέες να ανθίσουν» είναι ο τίτλος ενός απροσδόκητου άρθρου στους Financial Times – των οποίων ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την προσήλωση στο πνεύμα του καπιταλισμού και της παραγωγικότητας της εργασίας. Η απλή ιδέα του άρθρου είναι ότι η τηλεργασία ίσως κάνει πια περιττούς τους ψύκτες νερού και το όποιο κόστος τους, αλλά «ένα δυνητικό θύμα είναι η ευκαιρία για δημιουργικότητα που παρέχει η κουβεντούλα γύρω από τον ψύκτη. Τέτοιες ανεπίσημες συναντήσεις, που τις στιγματίζει το ενδεχόμενο να είναι πρόσφορο έδαφος για καλλιέργεια και διάδοση ασθενειών, καλλιεργούν επίσης τις ιδέες». Προφανώς, το άρθρο δεν εννοεί ενοχλητικές κουβεντούλες και ιδέες συλλογικής οργάνωσης των εργαζομένων για να διεκδικήσουν αυξήσεις ή βελτίωση των συνθηκών δουλειάς. Αλλά ιδέες για να βελτιώσουν την παραγωγικότητα και την καινοτομία της επιχείρησης.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]