Τo χρονογράφημα: Η Ελλάδα της φτώχειας και της παγωνιάς

Η ​​Ελλάδα ξαναβυθίζεται στη νέκρα της παρακμής. Την απομόνωση, την κακομοιριά, τη διάλυση, τη διαφθορά, την ιδιοτέλεια . Η καθημερινότητά μας πλημμυρίδα εικόνων (και απειλών) φτώχειας, πείνας, παγωνιάς του χειμώνα χωρίς θέρμανση, ανεργίας που στραπατσάρει ζωές και ψυχές ανελέητα.

Επιστροφή στην «κανονικότητα» σημαίνει επιστροφή σε περιοριστικές πολιτικές που παραπέμπουν σε μνημόνια αλλά  και συνειδητή επιστροφή στις «παθογένειες» που οδήγησαν στην κρίση και αναπαρήγαγαν, διαχρονικά, το πολιτικό κατεστημένο.

Η κυβέρνηση των αρίστων και της ελεύθερης αγοράς αντιμετωπίζει ως λάφυρο το δημόσιο τομέα. Καθώς το πελατειακό καθεστώς κλονίστηκε στη διάρκεια των μνημονίων επιχειρεί πάση θυσία να το αναβιώσει και να καλύψει το χαμένο έδαφος. Χαρακτηριστικό και υψηλά συμβολικό παράδειγμα  η τροπολογία που μεθοδεύει, και μάλιστα διαφημίζει, ο υπουργός Εργασίας, Γιάννης Βρούτσης, προκειμένου οι συνταξιούχοι του δημοσίου να διορίζονται σε διάφορες πολίτικες θέσεις με δεύτερο μισθό χωρίς καμία περικοπή στη σύνταξη!

Πρόκειται για μια από τις πλέον επαίσχυντες διατάξεις που ίσχυαν τις προηγούμενες δεκαετίες και καταργήθηκαν άμεσα με το πρώτο μνημόνιο. Πρόκειται για ένα ακόμη βήμα, μετά το διπλασιασμό των μετακλητών υπαλλήλων, τις αυξήσεις στις αποδοχές και την υπονόμευση των προσόντων. Φιλοδοξούν να επαναφέρουν το παρωχημένο καθεστώς, στο οποίο αργόσχολοι κομματάρχες εξασφάλιζαν πολύ σημαντικές θέσεις με διπλομισθίες και τριπλομισθίες. Έχοντας την ασφάλεια τη σύνταξης και τον ανελέητο παραγοντισμό, παραμερίζουν σε δεύτερη μοίρα τους νέους, τους καταρτισμένους και επαγγελματίες κάθε τομέα, που πασχίζουν χωρίς ελπίδα  να βιοποριστούν και να διακριθούν μέσα από τις επιδόσεις τους.

Δεν είναι ρητορική υπερβολή, είναι ρεαλιστική καταθλιπτική πιστοποίηση: Οι εκλεκτοί της σημερινής  Ελλάδας συνιστούν δημόσιο κίνδυνο. Ο ολοκληρωτισμός της κομματοκρατίας έχει παγιωθεί σε καθεστώς ποικιλότροπα θωρακισμένο: συνταγματικά, νομοθετικά, θεσμικά, με κατακλυσμική προπαγανδιστική ισχύ που μετασκευάζει την ασυδοσία σε νομιμότητα, τη μέρα σε νύχτα. Στυγερά κοινωνικά εγκλήματα θάβονται στη νομοθετικά εξασφαλισμένη λησμονιά. Λεηλατούν ληστρικά το κράτος, τα όποια προϊόντα του κοινού μόχθου, χωρίς ποτέ, μα ποτέ, να λειτουργεί αποτελεσματικά (και όχι για εφήμερο εντυπωσιασμό) νέμεσις.

Την ίδια ώρα τον τελευταίο μόλις μήνα, δέκα συμπολίτες μας έχασαν τη ζωή τους λόγω ψύχους, αφού δεν είχαν τα μέσα για να ζεσταθούν. Το φαινόμενο ονομάζεται «ενεργειακή φτώχεια» και προφανώς χτυπάει τους φτωχούς, αλλά όχι μόνο. Σε κρύα σπίτια μπορεί να επιβιώνουν και συμπολίτες μας που οι συγκάτοικοί τους δεν μπορούν να αγοράσουν το πανάκριβο πετρέλαιο.

Όλα αυτά σε μια χώρα που η κυβέρνησή της θριαμβολογεί πως θα την καταστήσει… ενεργειακό κόμβο και σύντομα οι πολίτες της θα… τρώνε με χρυσά κουτάλια από «χρυσές επενδύσεις» και καζίνα.

Ο ενεργειακός πόλεμος μαίνεται και οι ισχυροί της Γης ανταγωνίζονται, ενώ «μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι». Σε αυτό το σύνθετο όσο και επικίνδυνο σκηνικό, η κυβέρνηση της Ν.Δ. μιλά «για του έθνους ξανά την τιμή». Και ενώ το Βερολίνο «αδειάζει» την Αθήνα για την περίφημη διάσκεψη της Λιβύης, τα τύμπανα του πολέμου ακούγονται όλο και πιο έντονα, όλο και πιο κοντά στην Ελλάδα.

Το απειλητικό θέατρο είναι μπροστά μας και δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπουμε. Σε αυτό το θέατρο, όπου πολυεθνικές, πολιτικές ελίτ και στρατιωτικές συμμαχίες αναμετριούνται, είναι σημαντικό οι πολίτες να είναι ενήμεροι και σε εγρήγορση.

Τα θύματα της ενεργειακής φτώχειας θέτουν βουβά, όσο και επιτακτικά, το ερώτημα: Στο όνομα ποιου γίνεται ο ενεργειακός πόλεμος; Σίγουρα όχι στο όνομά μας.