Τo χρονογράφημα: Η αθεράπευτη ματαιοδοξία του όχι και τόσο φανταχτερού κόσμου των Influencers

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”94533″ img_size=”full”][vc_column_text]Η σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα μοιάζει να έχει νικήσει τους ανθρώπους. Τους έχει στριμώξει στην γωνία του κοινωνικού κάδρου. Τα όρια της δράσης τους φτάνουν το πολύ ως τα αδιέξοδα τους. Μέχρι εκεί δικαιούνται να κινηθούν. Ένας κόσμος σε παρακμή…

Καταρχάς, να ξεκινήσουμε από τα βασικά: Τι είναι τέλος πάντων αυτοί οι Influencers; Έψαξα πολύ στο διαδίκτυο, επιδιώκοντας να ξεμπερδέψω εύκολα με το μάταιο τούτο ερώτημα, μπας και με απάλλασσε κανείς από το άχαρο έργο του αυτοσχέδιου ορισμού. Μάταια! Η ζωή είναι τόσο γρήγορη μερικές φορές που ξεπερνά ακόμη και την γλώσσα. Έτσι πήξαμε στους Influencers τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, αλλά ακόμη ψάχνουμε να βρούμε ποιο είναι το στοιχειώδες νόημα γύρω από τούτο το νέο «φρούτο», που για ορισμένους αποτελεί πλέον μέχρι και επάγγελμα.

Φυσούσα και ξαναφυσούσα και τελικά ίσως ευρέθη μία πρώτη νοηματική σταθερά, από την οποία μπορούμε να ξεκινήσουμε την δύσκολη πορεία προς την αποσαφήνιση των πραγμάτων. Influencers είναι οι «Επιδραστές», σε μία άκομψη κυριολεκτική μετάφραση, οι οποίοι δραστηριοποιούνται κυρίως στον χώρο των μέσω κοινωνικής δικτύωσης και το κατεξοχήν χαρακτηριστικό τους είναι η επίδειξη-διαφήμιση προϊόντων και υπηρεσιών, σε συνδυασμό με την επιδίωξη της αύξησης των followers ή ακόλουθων, για να το ορίσουμε κι αυτό σε απλά ελληνικά. Προωθητές είναι οι άνθρωποι, από χόμπι ή εξ’ επαγγέλματος, με κύριο πεδίο δράσης το Instagram και δευτερευόντως το Facebook.

Είναι το τεράστιο κομμάτι του marketing, που ξέφυγε απροσδόκητα από τον κατ’ ανάθεση έλεγχο των διαφημιστικών εταιριών και πέρασε στους χιλιάδες μικρούς αρσενικούς και θηλυκούς «Κωστόπουλους», που έχουν βαλθεί να μας «ξεβλαχέψουν» με το ζόρι. Ανά πάσα ώρα και στιγμή ανεβάζουν φωτογραφίες με καλλίγραμμα οπίσθια και στήθη, με εστιατόρια που έφαγαν, με μέρη που επισκέφθηκαν, με αρώματα και καλλυντικά που δοκίμασαν, με οικιακές συσκευές που «εμπιστεύτηκαν», με ρούχα, παπούτσια, τσάντες, γυαλιά και κοσμήματα που φόρεσαν, με τα σεντόνια πάνω στα οποία κοιμήθηκαν, με το χαρτί που σκουπίστηκαν κλπ. Και να σκεφτεί κανείς ότι όλο αυτό ξεκίνησε από την αθεράπευτη ματαιοδοξία μας. Από την ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε όχι τον πλούτο τον οποίο υπάρχει μέσα και έξω μας, αλλά από μία εικόνα την οποία επιθυμούμε βαθιά να περάσουμε στους άλλους για την ζωή μας. Για το πόσο τέλεια είναι αυτή, για το πόσο επιτυχημένοι είμαστε και το πόσα ενδιαφέροντα πράγματα κάνουμε.

Υπερβολικά ανθρώπινο, που θα έλεγε και ο Νίτσε. Όλοι επιθυμούμε φανερά ή λιγότερο φανερά την επιβεβαίωση, τον θαυμασμό, και την άκοπη αποδοχή των άλλων, ακόμη και εκείνων τους οποίους δεν γνωρίζουμε καθόλου. Γι’ αυτό και δεν αδικώ καθόλου αυτούς που κατάφεραν να μετατρέψουν μία τέτοια κοινωνική διεργασία σε επάγγελμα. Για τους υπόλοιπους, που ακολουθούν ή ακολουθούνται, ας ψάξουν βαθιά μέσα τους. Ας ψαχτούμε όλοι γενικότερα. Πάντοτε υπάρχει η πιθανότητα να βρούμε κάτι καλύτερο. Ίσως έτσι καταφέρουμε να βγούμε από το σκοτεινό τούνελ της ζωής μας. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι η κατάθλιψη κρύβεται στην καθημερινότητά μας…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]