Του Κώστα Παπαντωνίου
Τη μηνυτήρια αναφορά του χρυσαυγίτη Ηλία Κασιδιάρη από το έτος 2016, φαίνεται πως «αξιοποίησαν» για τη βίαιη αστυνομική επέμβαση και εκκένωση της κατάληψης οικογενειών προσφύγων και μεταναστών από το πρώην 5ο Λύκειο Αθήνας στην οδό Πρασσά, στη Νεάπολη Εξαρχείων. Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, που επικαλείται η «Εφημερίδα των Συντακτών», αυτή η μήνυση του υπόδικου Η. Κασιδιάρη ήταν που προκάλεσε την εισαγγελική παρέμβαση και την πρόσφατη επιχείρηση-σκούπα κατά την οποία δεν βρέθηκε τίποτα επιλήψιμο.
Την ίδια στιγμή, με κοινή τους ανακοίνωση, οι σύλλογοι γονέων του 35ου και του 36ου Δημοτικού σχολείου Αθηνών εκφράζουν τη διαφωνία τους με την εκκένωση κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας, όπου είχαν βρει όλο το προηγούμενο διάστημα καταφύγιο πρόσφυγες. Οι σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων καταγγέλλουν μέσα από κοινή ανακοίνωση που εξέδωσαν «την απομάκρυνση των προσφυγόπουλων από τα σχολεία τους, χωρίς καμία ειδοποίηση, χωρίς καν να τους εξασφαλίζεται η εγγραφή και η μεταφορά τους σε άλλα σχολικά περιβάλλοντα».
Σε αυτή τη γειτονιά, κάποιοι χτίζουν τείχη κι άλλοι γέφυρες….
Είναι μια μέρα βροχερή. Στην Οκταβίου Μερλιέ περπατούν ελάχιστοι περαστικοί. Τα αμάξια που κατηφορίζουν είναι περισσότερα και βιαστικά. Όπως περνούν μπροστά από το 5ο Λύκειο Αθηνών, οι οδηγοί κοιτάζουν κλεφτά στ’ αριστερά τους, μία από τις εισόδους. Από χτες το απόγευμα είναι σφραγισμένη με τσιμεντόλιθους ως πάνω. Το ίδιο και όλες οι είσοδοι του κτιρίου. Και τα παράθυρα. Στην οδό Πρασσά, πάνω από τη σιδερένια πόρτα και κατά μήκος όλης της περίφραξης έχουν τοποθετηθεί συρματοπλέγματα. Το 5ο Γενικό Λύκειο είναι ασφαλές από τον υποβασταζόμενο γέροντα που είδαμε χτες να οδηγούν στο λεωφορείο οι αστυνομικοί.
Είναι μια μέρα βροχερή. Γκρίζα όπως ο ουρανός. Από το σχολείο δεν ακούγονται πια παιδικές φωνές. Δεν βλέπεις τις γυναίκες με τις μαντίλες, ούτε το πάντρεμα των πολιτισμών. Το πρώτο κτίριο του συγκροτήματος ανεγέρθηκε το 1898. Οι τοίχοι του στάζουν ιστορία. Τους ίδιους τοίχους άγγιξαν με μπογιές στα χέρια τα πιτσιρίκια των προσφύγων για να τους ομορφύνουν. Κάπου εκεί είναι και η επιγραφή της Mano Aperta, της ομάδας μαγειρικής και δημιουργικής απασχόλησης που στηρίζει τις ανοιχτές δομές φιλοξενίας προσφύγων.
Στον χώρο επικρατεί απόλυτη ησυχία. Νεκρική σιγή, την οποία διασπά ένας περαστικός με τον σκύλο του. «Ευτυχώς τους πήρανε», λέει και φεύγει. Νωρίτερα είχε περάσει από ένα σημείο που είχαν μαζευτεί περιστέρια, ίσα για να τα διαλύσει. Και τι να του εξηγήσεις πρώτα; Ότι για τη δική του ησυχία στοιβάζονται στα καμπ η μία ζωή πάνω στην άλλη; Ότι για τη δική του μέτρια ή και χάλια ζωή δεν φταίνε οι κυνηγημένοι από τον πόλεμο; Ή μήπως, ότι για να έχει άδεια κι άψυχη την αυλή απέναντι από το σπίτι του, πεθαίνουν ψυχές μέσα σε χαρτόκουτα;
Όπως όμως τα περιστέρια θα ξανασμίξουν, έτσι κι οι ιδέες δεν εκκενώνονται. Θα ρθεί πάλι η ώρα που θα ανταμώσουν οι άνθρωποι και θα τις κάνουν πράξη. Η ανακοίνωση των Συλλόγων Γονέων στα δημοτικά 35ο και 36ο των Εξαρχείων είναι πραγματικά όλη ελπίδα γεμάτη.
