Το χρονογράφημα: «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ…» (Ο αξέχαστος Νίκος Παπάζογλου στα καλύτερά του)

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”78192″ img_size=”full”][vc_column_text]Αγαπώ αυτόν τον τόπο. Όχι λιγότερο ή περισσότερο από κάθε άλλον που γεννήθηκε εδώ ή τον αγάπησε τόσο που είναι σα να γεννήθηκε εδώ. Αλλά είναι ο τόπος ο οποίος αγαπώ, όχι απαραίτητα οι άνθρωποι. Τους ανθρώπους εξάλλου δεν μπορείς –και να θέλεις– να τους αγαπήσεις όλους. Αυτό το «αγαπάτε αλλήλους» δεν λειτούργησε ποτέ, τουλάχιστον για την δική μου θεώρηση. Ενώ ο τόπος είναι εκ των πραγμάτων εξω-ηθικός. Δεν μπορείς ποτέ να κατηγορήσεις τα δέντρα, τον ήλιο, την θάλασσα, τα ζώα, το χώμα που πατάς. Μόνο να το αγαπήσεις μπορείς, ειδάλλως δεν σου αξίζει να το πατάς.

Κι ύστερα, σύντομα η ζωή και πάντως πολύ συντομότερα απ’ ότι ενδεχομένως πίστευες, θα σε φέρει σε αντίθεση με πολλούς ανθρώπους. Το αν αυτή η αντίθεση τελικά θα εξελιχθεί σε σύγκρουση, ανοχή, ή ακόμη και ταύτιση, είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και με βάση αυτές κρίνεται. Πολλοί νομίζουν ότι δεν τους ακολουθούν, αλλά τους ακολουθούν. Πολλοί θεωρούν ότι όλοι είναι ηλίθιοι ή ότι όλοι είναι ανήθικοι, και οι μάζες τους παρέχουν συχνά αυτό δικαίωμα καθώς τους αναδεικνύουν, τους επιβραβεύουν, τους καθιστούν ακόμα και ως πρότυπα της επιτυχίας.

Το χειρότερο με όλους αυτούς τους γελοίους και ανήθικους φελλούς είναι ότι αυτοπροβάλλονται διαρκώς ως οι κατεξοχήν πατριώτες˙ ως εκείνοι οι οποίοι αγαπούν αυτόν τον τόπο περισσότερο από όλους τους άλλους, με μία προκλητική μάλιστα εμφατικότητα, όταν δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να του προκαλούν κακό, καθώς και σε όλους όσοι τον κατοικούν. Τελευταία, κάθε φορά που αισθάνομαι τυχερός –προς θεού όχι υπερήφανος–που έχω το προνόμιο να θαυμάζω τόσο συχνά το μεγαλείο της ελληνικής φύσης, ο θαυμασμός μου συνοδεύεται ακαριαία από την επαναλαμβανόμενη διαπίστωση μιας τρομερής παραδοξότητας: Πως κατάφερε αυτός ο τόπος να επιβιώσει με τόση σκαρταδούρα πάνω του; Μάλλον πρόκειται για το πλέον αξιοσημείωτο, αληθινό θαύμα. Μάλλον επειδή κάποιοι τον αγάπησαν υπερβολικά, σε σημείο αυταπάρνησης. Έστω και αν ήταν απελπιστικά λίγοι.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]