Η φύση ξαναστρώνει τα πολύχρωμα χαλιά της που ’χε δώσει για φύλαξη στα υπόγεια του χειμώνα. Σπαρτά κυματίζουν στον σιτοβολώνα της μνήμης. Ίχνη από χελιδονοφωλιές σε παλιά σπίτια, ακριβά αποτυπώματα περασμένων ανοίξεων. Σκληρός και ξανθός Απρίλης, ο Ιανός της ποίησης.

Πέρασε το κατώφλι του χρόνου κάπως βιαστικά. Σα να τον είχαν πάρει στο κατόπι κάτι όψιμες βροχές και δεν ήθελε με τίποτε να βρέξει τις ξανθές του τούφες. Μάλλον γι’ αυτό και γω δεν πολυκατάλαβα πότε μπήκε ο Απρίλης. Πέρασαν πρώτα μερικές μέρες για να συνειδητοποιήσω τι μήνα έχουμε και τι εποχή. Σιγά σιγά μνήμες άρχισαν να ξυπνούν. Ψηλάφισα αποτυπώματα προηγούμενων ζωών στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Ένα ατέρμονο ντεζαβού που εκδηλώνεται πάντοτε μαζί με μία υποψία υπόσχεσης για το μέλλον. Η Άνοιξη στο προκαλεί αυτό. Η φύση αναγεννιέται μέσα από τις παγωμένες στάχτες της, ερεθίζοντας τις ζωογόνες δυνάμεις του ανθρώπου. Τον καλεί κοντά του. Αυτήν την ώρα θα ορκιζόμουν ότι η κούπα με το ρόφημα βοτάνων που βρίσκεται δίπλα μου μυρίζει Άνοιξη. Ξαφνικά γεμίζω από επιθυμία να βγω έξω από το σπίτι και να πάω να περιπλανηθώ στη φύση, να αντικρίσω με τα ίδια μου τα μάτια το θαύμα της. Να δω την Περσεφόνη να αναδύεται μέσα από τα έγκατα της γης και την Δήμητρα να τρέχει να την αγκαλιάσει, δείχνοντάς της τα στολίδια που έκαμε για να την καλωσορίσει. Θα πάω αργότερα σκέφτηκα. Άλλωστε οι δουλειές τρέχουν και σήμερα δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για βόλτες και εξοχές. Το βράδυ το ξανασκέφτηκα. Ίσως τελικά αυτή η αναβολή να μην ήταν καθόλου καλή ιδέα. Ίσως αυτό συμβαίνει κάθε φορά. Έρχεται η Άνοιξη και φεύγει. Και γω είμαι πάντα το ίδιο κλεισμένος στον δικό μου Χειμώνα, μέχρι το καλοκαίρι να με αναγκάσει να παραδοθώ στη δροσιά της θάλασσας.