Το τέλος της πανδημίας είναι υπόθεση όλων μας
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”136025″ img_size=”full”][vc_column_text]
Του Κώστα Τζαβάρα
[/vc_column_text][vc_column_text]Στις αρχές του 2020 κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μέσα σε λίγες εβδομάδες ολόκληρη η ανθρωπότητα θα βρισκόταν υπό την πολιορκία και την ομηρία μιας μικροσκοπικής ζωντανής-νεκρής πρωτεϊνικής «κάψουλας», ενός κορωνοϊού.
Κανείς δεν ήταν σε θέση να προβλέψει τι θα ακολουθούσε, μέχρι τη στιγμή που η γειτονική μας Ιταλία, μετά τη μακρινή Κίνα, κλήθηκε πρώτη να αντιμετωπίσει μία ανείπωτη τραγωδία.
Βρεθήκαμε μπροστά σε μια κοινωνικά και πολιτικά πρωτόγνωρη κατάσταση όταν στις 22 Μαρτίου 2020 η Κυβέρνηση, ακολουθώντας το παράδειγμα και άλλων κρατών, αποφάσισε να επιβάλει γενική απαγόρευση κυκλοφορίας και μια σειρά περιοριστικών μέτρων για να αντιμετωπίσει τη διασπορά του COVID-19. Υπομείναμε καρτερικά μια καθημερινότητα κοινωνικής «αποστασιοποίησης» έχοντας πάντα την ελπίδα ότι η Επιστήμη θα σώσει για ακόμα μια φορά τον Άνθρωπο.
Πράγματι, ένα χρόνο μετά την εισβολή του αόρατου εχθρού και την διατάραξη που αυτός προκάλεσε σε κάθε πτυχή του κοινωνικού, πολιτικού, οικονομικού και πολιτισμικού μας βίου, η λύση βρισκόταν στα χέρια των ερευνητών και η κοινωνία ήταν έτοιμη να βρει τη λύτρωσή της: ανακαλύφθηκε το εμβόλιο κατά του ιού.
Φαίνεται όμως ότι η λύτρωση δε θα έρθει αγόγγυστα. Σημαντικό μέρος των πολιτών, κάθε ηλικιακής βαθμίδας – εν μέρει ίσως μετεξέλιξη μιας μικρής ομάδας οπαδών οπισθοδρομικών αντεμβολιαστικών αντιλήψεων που ήδη προ κορωνοϊού είχε κάνει αισθητή την παρουσία της – επιλέγει να απέχει από τον εμβολιασμό κατά του COVID-19.
Η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται. Το 1902 ένας ιατρός, ο Allan Warner, που εργάστηκε σε νοσοκομείο καραντίνας για την ευλογιά στο Λέστερ της Αγγλίας, προκειμένου να πείσει τους δύσπιστους για την αξία του εμβολιασμού δημοσίευσε τη γνωστή φωτογραφία δύο νεαρών παιδιών που κάθονται δίπλα-δίπλα χωρίς καμιά μεταξύ τους απόσταση: το ένα με παραμορφωμένο ολόκληρο το πρόσωπό του, ένα πρόσωπο που ο ιός της ευλογιάς του είχε κλέψει την ταυτότητα, και το άλλο, εμβολιασμένο και υγιές. Ο Dr Allan Warner δε γνώριζε ίσως ότι η φωτογραφία που τράβηξε το 1902, 120 χρόνια αργότερα θα επανερχόταν στο προσκήνιο για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Για να πειστούν οι δύσπιστοι. Ως γνωστόν, ο ιός της ευλογιάς έχει πλέον σήμερα εξαφανιστεί εξαιτίας του εμβολιασμού των πολιτών.
Το γε νυν έχον, η αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού προϋποθέτει και επιβάλλει σε όλους ανεξαιρέτως να συνειδητοποιήσουμε την κοινωνική ευθύνη που έχουμε απέναντι στον άλλον άνθρωπο. Απέναντι στον Άλλον ως ταυτοτικό στοιχείο της ύπαρξής μας και προσδιοριστικό κανόνα της ελευθερίας μας. Να ακολουθήσουμε ως μάθημα ζωής τη ρήση του E. Levinas «η ευθύνη προηγείται της ελευθερίας» και να υιοθετήσουμε ως άσκηση επιβίωσης τα λόγια του Α. Camus στην «Πανούκλα»: «Δεν υπήρχαν πια ατομικά πεπρωμένα αλλά μια συλλογική υπόθεση, η πανούκλα, και κοινά συναισθήματα για όλους.». Στην πανδημίας είμαστε δεμένοι σε μια κοινή μοίρα. Η πανδημία έχει γίνει υπόθεση όλων μας, χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
