Το σπορ  

Στους πνευματικούς κύκλους της αρχαίας Αθήνας, ας πούμε ενδεικτικά περίπου τέσσερις αιώνες πριν από τη γέννηση του Χριστού, επικρατούσε το εξής «σπορ»: ανέθεταν σε δεινούς ρήτορες να πραγματευτούν διάφορα ζητήματα, υπερασπιζόμενοι ή επιχειρηματολογώντας με τις πιο απίθανες ή παράδοξες θέσεις. Στην εποχή μας, αυτές τις ασκήσεις που τότε γίνονταν προς τέρψη των συνδαιτυμόνων, θα λέγαμε απλά ότι το ζητούμενο ήταν να καταφέρει να βαφτίσει κανείς το κρέας ψάρι, ή να κάνει το άσπρο μαύρο. Περίπου όπως συμβαίνει συχνά στις αίθουσες των δικαστηρίων ή ακόμη συχνότερα στα τηλεοπτικά στούντιο ή καμιά φορά και στις παρέες, με τη διαφορά ότι οι παραδοξολογούντες δε διασκεδάζουν κανέναν.

Διπλή κρίση

Σε αυτό το σημείο έρχεται η επιστήμη, με τις μελέτες και τα επιστημονικά της τεκμήρια, η οποία αποτελεί ή θα έπρεπε να αποτελεί αντίβαρο στους ιδιοτελείς ισχυρισμούς κάθε πολιτευτή, δημοσιολόγου ή κοινώς τσαρλατάνου. Και η επιστήμη σήμερα αποφαίνεται, με δύο διαφορετικές αλλά εξίσου σημαντικές μελέτες, οι οποίες μας αφορούν άμεσα ως πολίτες αυτής της χώρας αλλά και ως μέρος αυτού του πλανήτη, ότι βρισκόμαστε προ μίας διπλής ή καλύτερα διττής κρίσης επιβίωσης. Η πρώτη είναι της ΕΛΣΤΑΤ και παρουσιάζει τη φτώχεια που θερίζει στην Ελλάδα, και η δεύτερη ανήκει στο think tank «Global Footprint Network», με την οποία αποκαλύπτεται μια αρκετά τρομακτική προοπτική για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Η ΕΛΣΤΑΤ

Και ακριβώς επειδή κάποιες από τις ομιλούσες κεφαλές επιχειρούν παραδοσιακά να θολώνουν τα πράγματα παραχαράσσοντας την αλήθεια, εδώ για μία ακόμη φορά θα εξηγηθούμε απλά. Τι λέει η ΕΛΣΤΑΤ στην πρόσφατη έρευνά της; Βασικά ότι μόνο μετά τη Βουλγαρία, η Ελλάδα με την κατά τα άλλα καταπληκτική ποιότητα ζωής έρχεται δεύτερη στην Ε.Ε. στον δείκτη κινδύνου φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού. Χωρίς τα κοινωνικά επιδόματα, το ποσοστό της φτώχειας στην Ελλάδα εκτινάσσεται στο 48,2%. Στην έρευνα αναφέρεται πληθώρα άλλων στοιχείων και δεικτών όπως π.χ. για την παιδική φτώχεια, όπου και εδώ το ποσοστό υπολογίζεται στο αποκαρδιωτικό 32%, γι’ αυτό και αξίζει να τη διαβάσει κανείς με προσοχή προκειμένου να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τι συμβαίνει σε τούτο τον τόπο.

Κρίση επιβίωσης

Εν συνόλω, χωρίς καταστροφολογική διάθεση, πρόκειται αντικειμενικά για μία συνδυαστική κρίση επιβίωσης. Κάθε χρόνο φτωχαίνουμε όλο και περισσότερο, όλο και περισσότεροι, και παράλληλα ζούμε εις βάρος των παιδιών και των εγγονιών μας, εφόσον είναι σαφές ότι από το 1971 και εντεύθεν, η ανθρωπότητα έχει συσσωρεύσει ένα τεράστιο οικολογικό έλλειμμα. Αυτή είναι η αλήθεια, σκέτα νέτα και το μόνο ερώτημα είναι για πόσο ακόμη θα καταφέρνουμε να επιβιώνουμε και πως.