ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Το κλίμα… στο λαιμό τους

Έχω αυτή τη σκηνή καρφωμένη στο κεφάλι μου. Λέω σκηνή γιατί μοιάζει με σκηνή από ταινία, με εικόνα και ήχο. Δεν υπάρχει διάλογος. Μόνο μουσική. Παίζει το πασίγνωστο «What a wonderful world» του Louis Armstrong» και δείχνει όμορφα τοπία, ανθρώπους, στιγμές της καθημερινής ζωής από όλο τον κόσμο, ο οποίος μετατρέπεται ξαφνικά σε στάχτη. Σα να έχει προκληθεί ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Ίσως τελικά να είναι από κάποια ταινία και να έχει μπερδευτεί με άλλες παρόμοιες εικόνες, που επισημαίνουν την υπέροχη αντίφαση της ανθρώπινης ύπαρξης. Εμείς οι ίδιοι που μέσα από τύχη και αναγκαιότητα εκατομμυρίων χρόνων πετύχαμε όχι μόνο να επιβιώσουμε αλλά και να κυριαρχήσουμε πάνω στις δυνάμεις της φύσης και τον πλανήτη, τελικά προκαλούμε σταθερά την καταστροφή του και την καταστροφή μας.

Θεωρητικά τα πράγματα είναι απλά. Η συνεχής άνοδος της θερμοκρασίας είναι αποτέλεσμα των παραγόμενων ρύπων. Για να επέλθει ισορροπία, οι τελευταίοι θα πρέπει να μειωθούν. Και επειδή το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό και παγκόσμιο, τα κράτη αποφάσισαν πως κάτι έπρεπε να γίνει. Πράγματι η διαβόητη πια «Συμφωνία του Παρισιού» για σχετική σταθεροποίηση της επιφανειακής θερμοκρασίας του πλανήτη τις επόμενες δεκαετίες, είχε δημιουργήσει την ελπίδα ότι μπροστά σε μία τόσο δριμεία απειλή θα πρυτάνευε η λογική. Έξι ολόκληρα χρόνια μετά οι κλιματικοί επιστήμονες διαβεβαιώνουν ότι ο στόχος έχει χαθεί και μάλιστα η καταστροφή επιταχύνεται αντί να επιβραδύνει.

Όπως διαφάνηκε ξανά με απόλυτη ευκρίνεια και στην τελευταία Διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα στην Αίγυπτο, υπαίτια για την παταγώδη αποτυχία αυτής της συλλογικής δέσμευσης είναι τα πλούσια, βιομηχανικά κράτη. Είναι αδιαμφισβήτητα οι μεγάλοι ρυπαντές. Έχουν εκπέμψει και εξακολουθούν να εκπέμπουν τις μεγαλύτερες εκπομπές αερίων οι οποίες ευθύνονται για την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη. Παρά την υποτιθέμενη διάθεσή τους να συνεργαστούν και να προσαρμοστούν, εξακολουθούν να παράγουν και να καταναλώνουν περίπου με τα ίδια μέσα και με τον ίδιο αμείωτο ρυθμό.

Επίσης, οι πλούσιες χώρες αρνούνται χρηματοδοτήσουν τις φτωχότερες για να καταφέρουν να ακολουθήσουν την απεξάρτησή τους από τα ορυκτά καύσιμα, ενώ κατά κανόνα οι τελευταίες  βιώνουν πιο δραματικά τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής. Το ταμείο κλιματικής δικαιοσύνης το οποίο θα έπρεπε να έχει συστηθεί και να επιτελεί αυτόν ακριβώς τον σκοπό εδώ και δέκα χρόνια, παραμένει μία κενή διακήρυξη καθώς και μία ακόμα απτή απόδειξη ότι από τα λόγια στην πράξη μεσολαβεί μεγάλος δρόμος. Ο δρόμος αυτός, το χάσμα, αλλιώς, που μας χωρίζει από τη συγκράτηση της υπερθέρμανσης στον 1,5 βαθμό Κελσίου, μεγάλωσε ακόμη περισσότερο με την ενεργειακή κρίση, εφόσον αποτελεί πλέον τη βασική δικαιολογία, αφενός για τη μη στήριξη της απεμπλοκής των φτωχότερων χωρών από τα ορυκτά καύσιμα, αφετέρου για ολική επαναφορά στους υδρογονάνθρακες.

Στο μεταξύ ο κόσμος πεθαίνει και οι άνθρωποι βιώνουν τις συνέπειες. Ακόμα και ο πλέον αδαής αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι η κλιματική αλλαγή δεν είναι προφητεία που περιμένουμε να εκπληρωθεί αλλά γεγονός. Δεν έχει σημασία που μένεις ή τι κάνεις. Το κακό θα σε βρει όπου και να είσαι. Άραγε συνειδητοποιούν τα λόμπι του πετρελαίου και του αερίου τα οποία χειραγωγούν τις κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών ότι τα υπερκέρδη τους δε θα έχουν καμία σημασία αν δεν υπάρχει πλανήτης; Αν συνεχίσουν σε αυτή την κατεύθυνση θα μας πάρουν όλους στο λαιμό τους. Το κρίμα και το κλίμα στο λαιμό τους.

Ο εκδότης