Μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο…
Στο Μεξικό, την ονομάζουν ημέρα των νεκρών. Εκατομμύρια μασκαράδες, ντυμένοι σκελετοί, με νεκροκεφαλές αντί για πρόσωπο, κατακλύζουν τους δρόμους ολόκληρης της χώρας. Παραδόξως όμως, αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες γιορτές των ντόπιων γιατί έστω και με αυτόν τον τρόπο οι νεκροί επιστρέφουν για μία και μοναδική μέρα στη γη. Πόσο απόκοσμα όμορφη και συγκινητική ιδέα, σε έναν κόσμο, όπου οι ζωντανοί είναι με τους ζωντανούς, και οι νεκροί με τους νεκρούς.
Μακάρι να είχαμε και στον τόπο μας ένα τέτοιο έθιμο. Σίγουρα θα ήταν πολύ δημοφιλές αφού πολλοί θα είχαν την ευκαιρία να ξαναβρεθούν νοερά με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Πρόσωπα που δεν ξανάδαν από τότε που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο. Από τότε που η ψυχή τους χάθηκε σε αυτόν τον καταραμένο δρόμο, που θαρρείς ότι φτιάχτηκε όχι για να μεταφέρει ζωντανούς, αλλά για να περνά τις ψυχές από την ζωή στον θάνατο.
Τελευταίο σαββατοκύριακο καρναβαλιού το προηγούμενο, και παρά τις απαγορεύσεις για τους καρναβαλιστές λόγω κορωνοϊού, πατρινοί και επισκέπτες γέμισαν τους δρόμους, τις πλατείες και τα κέντρα διασκέδασης της αχαϊκής πρωτεύουσας. Το ξεφάντωμα κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα,στο Κοιμητήριο του Κάτω Αλισσού, όταν ο ήλιος πια έφτανε στο απόγειο της φωτεινότητάς του, συγγενείς, φίλοι και πλήθος κόσμου, αποχαιρετούσαν την Σταρούλα Γερούλη, η οποία έχασε την ζωή της στην Πατρών- Πύργου, όταν το αυτοκίνητό της συγκρούστηκε μετωπικά με το αυτοκίνητο του Κώστα Δημητρουλόπουλου. Τρία ανήλικα παιδιά άφησε πίσω της εκείνη, δύο δίδυμα εκείνος.
Και κανείς (εκτός Ηλείας & Αχαΐας) δεν φαίνεται να νοιάζεται. Και κανείς δεν δείχνει να διατεθειμένος να αναλάβει τις ευθύνες του. Και κανείς από δαύτους δεν έχει ίχνος φιλότιμου επάνω του. Και δεν εννοώ μόνο αυτούς που επέστρεψαν πρόσφατα στα πράγματα, οι οποίοι είναι πια σαφές ότι ασκούν μία σχεδόν αμιγώς τηλεοπτική κυβέρνηση, –μόνο τα κανάλια τους ενδιαφέρουν. Η ευθύνη για το αίμα που χύνεται και τις τραγωδίες που δημιουργούνται, διαμοιράζεται σε όλους εκείνους οι οποίοι είτε ήταν κραυγαλέα ανίκανοι, είτε εγκληματικά αδιάφοροι ως προς το να δρομολογήσουν λύσεις και να θέσουν έτσι τέλος στον φαύλο κύκλο του αίματος.
Φυσικά, το βάρος αυτής ευθύνης μετατοπίζεται αναλογικά σε εκείνους οι οποίοι κάθε φορά διαθέτουν την θεσμική δύναμη να δράσουν προς όφελος του κοινού καλού και του δημοσίου συμφέροντος. Δυστυχώς για εμάς, έχουμε έρθει για μία ακόμη φορά αντιμέτωποι με ένα υπερόπτη, άσχετο και ενδεχομένως διεφθαρμένο καρνάβαλο, ο οποίος αψηφώντας προκλητικά, τόσο το μακελειό που βρίσκεται σε εξέλιξη, όσο και τα μαζικά μηνύματα αγανάκτησης που αποστέλλονται στην πρωτεύουσα, συνεχίζει ανενόχλητος τον «χαβά» του. Έξι νεκροί, μέσα σε 45 μέρες; Το διανοείσθε; Κι ο υπουργός; Άφαντος. Οι υποστηρικτές του, άφαντοι κι αυτοί. Μάλλον είναι ιδιαίτερα απασχολημένος.
Όμως δεν φταίει αυτός. Δεν φταίνε ούτε όλοι άλλοι, που άπαντες, ο ένας πίσω από τον άλλον, κληροδοτούσαν το πρόβλημα στους «επόμενους». Εμείς φταίμε που τόσες δεκαετίες, τους αφήναμε να αλωνίζουν. Εμείς φταίμε που επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να αποδεχτούμε σιωπηρά την υποβάθμιση, σα να πρόκειται για νομό υποδεέστερης κατηγορίας. Εμείς φταίμε, γιατί ποτέ δεν βρήκαμε τον τρόπο, ή και το θάρρος να κάψουμε τον καρνάβαλο, ξορκίζοντας το κακό που μας έχει βρει. Μόνο καθίσαμε στο πλάι του δρόμο, παρακολουθώντας τα εκκλησάκια να πληθαίνουν. Και τις ψυχές να φεύγουν και να χάνονται… Για πάντα.
Ο εκδότης
