ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Το δάσος είναι ζωή
Το γενικό πλάνο έδειχνε κάτι που με την πρώτη ματιά δεν έβγαζε και πολύ νόημα. Επρόκειτο σαφώς για ντοκιμαντέρ και όχι για ταινία επιστημονικής φαντασίας. Θα πρέπει να είχε ξεκινήσει πριν κάποια ώρα γιατί για αρκετά δευτερόλεπτα δεν υπήρχε αφήγηση. Μόνο πλάνα από κάπου, που τώρα έδειχνε να είναι μία πόλη εγκαταλελειμμένη και ταυτόχρονα «πνιγμένη» στο πράσινο. Στα κτίρια, τους δρόμους, τις πλατείες, τα πεζοδρόμια, παντού κυριαρχούσε μία, πρωτόγνωρη για αστικό τοπίο, δασώδης ζούγκλα. Ήταν το Τσερνόμπιλ, μία πόλη φάντασμα πια, η οποία ωστόσο είχε καταστεί αντικείμενο μελέτης για την απερίγραπτη δύναμη της φύσης.
Όταν συνέβη το πυρηνικό ατύχημα, κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι περίπου τέσσερις δεκαετίες αργότερα η φύση θα αναλάμβανεμόνη της το έργο της «αποκατάστασης». Είναι ίσως από τα ελάχιστα παραδείγματα στα οποία τα δάση κερδίζουν έδαφος γιατί κατά τα άλλα, έχουν υποστεί δραματική μείωση από τον ανθρώπινο παράγοντα. Με αφορμή τη «Διεθνή Μέρα Δασών», όπως είναι γνωστή πια η «Παγκόσμια Μέρα Δασοπονίας» και η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο την πρώτη μέρα της Άνοιξης (21 Μαρτίου), επαναφέρουμε μια μείζονα όψη του οικολογικού ζητήματος, επισημαίνοντας το προφανές, ότι δηλαδή η διατήρηση και επαύξηση των δασών είναι άμεσα συνυφασμένη με την επιβίωση και την διαβίωση του ανθρώπου.
Είναι εξίσου προφανές και αυτονόητο, ότι στην Ελλάδα υποφέρουμε από τις φωτιές, από τις οποίες κάθε χρόνο εξαϋλώνονται, συνήθως δια παντός, πολύτιμοι δασικοί πόροι. Τα δάση βρίσκονται στο έλεος των ασυνείδητων, των πυρομανών, των εμπρηστών-καταπατητών,των φυσικών καταστροφών και της ανεξέλεγκτης εκμετάλλευσης των πόρων τους. Κάθε χρόνος καταστρέφεται περίπου το 15% του δασικού πλούτου της χώρας, με μόλις το 10% να αναδασώνεται. Οι ελάχιστοι και μεγάλοι σε ηλικία δασοφύλακες, η ελλιπής κρατική χρηματοδότηση, ο απαρχαιωμένος εξοπλισμός και οι 2.500 αδιόριστοι ειδικοί επιστήμονες συνθέτουν το εθνικό δασοπονικό πρόβλημα.
Κατά τα άλλα, το θέμα της φετινής χρονιάς, όπως καθορίστηκε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, φέρει τον περισπούδαστο τίτλο «Δάση και καινοτομία: νέες λύσεις για έναν καλύτερο κόσμο». Υποτίθεται ότι η φετινή επέτειος είναι ένα κάλεσμα για την αξιοποίηση των τεχνολογικών καινοτομιών για τα δάση, ώστε να αντιμετωπιστεί η αυξανόμενη απειλή της αποψίλωσης των δασών, της υποβάθμισης των οικοτόπων και της κλιματικής αλλαγής. Στην πραγματικότητα όμως, ο κόσμος αδιαφορεί. Και πρώτες αδιαφορούν οι κυβερνήσεις. Κάθε τόσο, οι ηγέτες των χωρών συγκεντρώνονται σε γκλάμουρους περιβαλλοντικές συνόδους, όπου εκφωνούν «πύρινους» –οποία ειρωνεία– για την ανάγκη μείωσης των ρύπων και προστασίας των δασών και τελικά τα πραγματικά βήματα είναι ελάχιστα.
Έχουμε το προνόμιο να ζούμε σε μία χώρα με υπερβολικά δυσανάλογο μέγεθος σε σχέση με τον πληθυσμό της και με απίστευτο φυσικό πλούτο. Κι όμως κάθε χρονιά θρηνούμε ένα ακόμη κομμάτι στο χάρτη. Κυριολεκτικά… Πότε είναι η Εύβοια, πότε ο Έβρος, πότε η Ρόδος… Και το ερώτημα είναι «ως πότε». Ως πότε θα στερούμε πολύτιμο οξυγόνο από τα παιδιά και τα εγγόνια μας; Ρητορικό ερώτημα, όπως ρητορικές είναι και αυτές οι επέτειοι. Θα έπρεπε να έχουν άλλο νόημα και άλλο βάρος στις συνειδήσεις πολιτών και πολιτικών. Θα έπρεπε επιτέλους να ενστερνίζονται όλοι βαθιά και ειλικρινά, αυτό το οποίο έγραφαν και γράφουν κάποιες σκουριασμένες πια ταμπέλες, στο πλάι αγροτικών και δασικών δρόμων με κεφαλαία γράμματα: ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ.
Ο εκδότης
